Poezi nga Brunilda Ternova.

Banor i kohës

 

N’fund të kohës kemi me qenë veç pluhun,

dhe galaksitë kanë me i ushqy’ kujtimet prej nesh,

duke përshëndetë çdo grimcë tonën yjore,

në nderim të nji epoke t’pavdekshme.

Dhe prapë, si përherë,

do t’jetë sikur t’mos kishim ekzistu’ kurrë,

t’përjetsuem nga ligji i Njishit

tu jetu’ n’kujtime tjera,

në nji shumësi dimensionesh që kurrë s’i kemi përjetu’

tu pësu tingullin e kohës dhe t’muzgut,

prapë, mund të jemi si përherë,

t’vetmit banorë të kohës … si nji demiurg yjor.

 

 

 

I tejdukshëm asht thelbi

 

Ke pasë fatin për me qëndru n’kët botë,

dhe asht shumë serioze mënyra si i jepesh jetës,

tu kthy’ fjalë, o tu nxjerrë prej fundit,

t’ndërgjegjes tande që s’asht ma e qetë.

Asht e ditun që diskutimi asht i lodhshëm e shterpë.

ndërkohë që vrojtimi i nji mbretnie ma t’mirë shpesh prin,

kujt i trembet dielli kur shkëlqen dhe përpëlitet?

Dhe çfarë asht që dielli don, kur era e përhap qetësisht?

Nëse ylli mysafir i gjymtyrëve tona do t’ish e çdo qelizë

mbi fizikun e shpeshtë nji parajsë e re që lind,

ç’kuptim kemi me i dhanë kohës sonë që përzgjatet?

Ndoshta nji hapësinë me kapsulë t’zbrazët,

me litarët e kohës t’ankoruem, t’shtrimë dhe t’përdredhun,

ndoshta thelbi i ftohtë dhe i tejdukshëm i mendjes sonë.

Perspektiva ma ban t’arsyeshme kët’ tokë qiellore

e, përgjat cikleve t’modifikimeve t’thella

identifikimi im si nji kozmonaut në tokë

m’ban pjesë t’konfiguracioneve t’reja.

 

 

 

E papërshkrueshme

 

Asht kaq e rrallë që kam mund’ me të gjetë ty,

n’mes duhmës së ekzistencës sime t’ngrohtë dhe t’paqëndrueshme,

në nji të kryeme të tejshkueme përvëluese,

tu i shprehë gjanat ndërkohë që lufton kundër kufijve,

secilit prej atyne që i ekspozon në diell, lakuriq dhe kalimtarë.

 

Asht kaq e veçantë që kam mund’ me t’taku ty,

tu ngritë dallgë, tu shkatërru’ bregun me forcë e me djersë,

në nji të tashme që duhet rregullu’,

me shpirtin e tejmbushun duke shpërnda urrejtje dhe dashni,

në nji kohë t’papërcaktueme, ndërkohë që përballesh me diçka t’naltë.

 

Asht kaq e pazakontë që kam mund’ me t’zhvarrosun ty,

e ndalun dhe e habitun, eklektikisht pranë meje,

në nji rizbulim t’ndrojtun i gjithi për me u kuptu,

ndërkohë ajo gjaja e naltë të merrte në gji t’saj,

duke u ba forcë e natyrës në nji përjetësi t’madhnishme.

 

Asht kaq e çuditshme që s’kam mund’ me pasë qasje n’ty,

që kërkon vërtet me u ba, çka intimisht je,

në nji t’ardhme që duhemi me e ba sërish,

në diçka t’naltë që të tjerët i tejkalon,

si psikostazë e shumëfishtë për atë që ecë solemnisht.

 

 

Apo(e)teoza e nji dite

 

Vjen nji ditë e lartësohesh fatale,

dhe palat e mendimeve t’tërheqin,

për mos me t’lanë qetësi n’vetminë tande t’zhurmshme,

tu intonu’ frekuenca t’ndryshme n’mënyrë supersticioze.

 

Tu thithë energjitë e botës që ishte dhe nuk asht ma,

dhe tu e ndjekë veten nëpër rrugët e braktisuna t’qytetit tim,

nji ditë kam me e fundosë n’asgja jetën time t’improvizueme,

tu të sjellë ngadalë nji mllef mashtrues.

 

Asgjaja dhe gjithçkaja kanë me më folë për lot nji ditë,

tu e pranu’ dhe mohu’ si zakonisht t’kundërtën e përsosun,

e dashunueme n’pasqyrën time t’magjepsun do t’i kërkoj që të flasë për mue,

duke e çliru’ mllefin tand n’fluturimet e mia pindarike.

 

Si shaman i shpirtit n’trupin tand t’panjohun,

dhe gjithmonë pranë për tu zhytë nji ditë e zhveshun prej energjive,

në relievin e gjoksit tand të drejtë e të paprekun,

kam me mbështetë padepërtueshëm dashninë time të fshehtë.

 

Duhet me të dashtë sërish nji ditë,

dhe a e di, duhet delikatisht me mësu’ me të dashtë sërish,

me të tregu’ me shikime naive dhe t’qeshuna përvëluese,

ndjenjat e reja që i ndeshim rastësisht.

 

Tu peshku pyetësorët e moshës sime t’ambël,

e nëse ti kishe me pasë, kishe me mund’, me qenë edhe ti nji Parsifal i ri,

n’kërkim t’sendeve pa vlerë dhe të kupës sime t’shenjtë,

atëherë po, kisha me pasë, kisha me mund’, kisha me qenë… nji ditë.

 

 

Përshtati në gegnisht Orjela Apolloni 

https://atunispoetry.com/2017/02/19/poezi-nga-brunilda-ternova/#respond