Gustave Le Bon

Gustave Le Bon (lind më 7 Maj 1841 në Nogent le Rotrou - vdes më 13 Dhjetor 1931 në Eureet Loir) ishte psikolog, sociolog dhe fizikan francez. Autor i disa librave në të cilët zhvillohen teoritë mbi tradhëtitë kombëtare, superioritetin racor, sjelljes në grupime të mëdha dhe psikologjisë së turmës. Vepra dhe reflektimet e tij mbi turmat do të analizoheshin dhe diskutoheshin shumë shpejt si në Francë (Picard, 1909; Montono, 1914; Delatour, 1925 apo edhe Flammarion, 1928) ashtu edhe jashtë saj (Schëalenberg, 1919; Cartelliert, 1938; Nye, 1975; Widener, 1979; etj). Megjithëkëtë, ai harrohet shpejt, pas vdekjes së tij e do duhej të pritej sidomos Moscovici (1981/1991) për të rehabilituar njeriun në psikologjinë shoqërore dhe për ta nxjerrë nga pesëdhjetë vitet e tij të harresës. Le Bon e ka ndarë veprën e tij në tre libra: në të parin ai studion shpirtin e turmave; në të dytin, opinionet dhe besimet e turmave; në të tretin, jep një klasifikim dhe një përshkrim të llojeve të ndryshme të turmave.
Për Le Bon, të gjithë individët e një race ngjajnë me njëri-tjetrin sidomos për nga elementët e pandërgjegjshëm që përbëjnë shpirtin e kësaj race. Dhe ata ndryshojnë nga elementët e ndërgjegjshëm, fryte të edukimit, por sidomos të një trashëgimie të jashtëzakonshme. Njerëzit më të pangjashëm për nga inteligjenca kanë instinkte, pasione, ndjenja, etj., ndonjëherë identike. Në të gjithë fushën e ndjenjave: feja, politika, morali, dashuria, antipatitë etj, njerëzit më të shquar e kalojnë veçse në raste mjaft të rralla nivelin e individëve të zakonshëm. Ndërmjet një matematikani të shquar dhe këpucarit të tij mund të ekzistojë një humnerë në rrafshin intelektual, por nga pikëpamja e karakterit dhe e besimeve dallimi shpesh është zero ose fare i dobët. Por, këto cilësi të përgjithshme të karakterit, të rregulluara nga e pandërgjegjshmja dhe të zotëruara pak nga pak në të njëjtin nivel nga pjesa më e madhe e individëve normalë të një race, janë pikërisht ato që janë bërë të përbashkëta tek turmat. Në shpirtin kolektiv, aftësitë intelektuale të njerëzve dhe për rrjedhojë individualiteti i tyre janë fshirë. Heterogjenja mbytet në homogjenen dhe cilësitë e pandërgjegjshme mbizotërojnë. Ky bashkim i cilësive të zakonshme na shpjegon pse turmat nuk mund të kryejnë veprime që kërkojnë inteligjencë të madhe. Vendimet me interes të përgjithshëm të marra nga një asamble njerëzish të shquar, por të specialiteteve të ndryshme, nuk janë shumë më të mira se vendimet që do të merrte një mbledhje torollakësh. Ata munden vetëm të bashkojnë këto cilësi mediokre që i zotërojnë të gjithë. Turmat nuk bashkojnë inteligjencën, por mediokritetin. Le Bon, i cili i dha shpirtin turmës, artikulon tre shpjegime për këto sjellje irracionale të individëve të kapur në turmë. Në radhë të parë numri, sipas tij, i jep individit një ndjenjë mbifuqie, të favorshme për qëndrime të ekzagjeruara dhe thekson anonimatin. Më pas, përfshirja (ai bën një paralele me hipnotizimin) lejon shpërndarjen e emocioneve, mendimeve dhe sjelljeve. Së fundi, sugjestionimi është thelbësor dhe konkretizohet në rolin e manipuluesve që falë tij janë të zotë të mbajnë pushtetin mbi turmën. Në turmë personaliteti i ndërgjegjshëm zhduket, vullneti dhe gjykimi shkatërrohen. Nga fakti i vetëm se ai bën pjesë në një turmë, njeriu zbret pra shumë nivele në shkallën e qytetërimit. I izoluar, ishte ndoshta një individ i kultivuar, në turmë është një instinktiv, për rrjedhim një barbar. Ai ka spontanitetin, dhunën, mizorinë dhe gjithashtu entuziazmin dhe heroizmat e qenieve primitive. Ai u afrohet atyre edhe nga lehtësia e tij për ta lënë veten të impresionohet nga fjalët dhe pamjet, dhe të kryejë veprime që dëmtojnë interesat e tij më të qarta. Individi në turmë është një kokërr rëre në mes të kokrrave të tjera të rërës që era i ngre sipas dëshirës së saj. Individi në turmë dallon nga uni i tij normal jo vetëm nga aktet. Që përpara se të ketë humbur çdo pavarësi, idetë dhe ndjenjat e tij janë transformuar, aq sa kanë mundur ta kthejnë koprracin në dorëlëshuar, skeptikun në besimtar, të ndershmin në kriminel, qullashin në hero. Ky është një shtrat i përshtatshëm dhe i ngrohtë që turma të prodhojë sjellje kriminale, apo tu japë guxim anëtarëve të saj për të kryer sjellje kriminale.

"Psikologjia e popujve" i Gustav Le Bon, ne pika te shkurtera:
- Sikurse ka raca fizike (e bardh e zeze, mongol, nordik, alpin dinarik etj) ashtu ka edhe raca psikike, qe ndryshojn per kah karakteri shpirteror.
- Raca psikike dallohet nga veprimet e nenvetedijshme te cilat ndryshojn nga raca ne race per rrethana te njejta
- Te nje njeri ndikimin me te fuqishem e kan gjenet e lashta nga stergjyshrit, me pak ndikojn prinderit dhe me se paku ambienti, ose pervoja e jeteses
- Shpirti i Races do te thote, teresia e ideve dhe e ndjenjave qe jane te lindura, te trasheguara me gjene dhe jo te fituara diku gjate ndonje 'edukimi'
- Nje popull ka shpirt te unifikuar kur ka interesa te perbashketa, ndjenja te perbashketa dhe besime te njejta
- Nje popull mund te humb, madje gjenetikisht disa veçori te se kaluares (trimeri, inteligjence, respekt etj), ne te njejten menyre sikurse nji organizem humb organe te caktuara gjete evoluimit, madje me shpejt se sa i ka fituar ato.
- Romaket dhe anglosaksonet u ngriten shum, jo per shkak inteligjence, por per shkak te unifikimit te tyre ne ndjenja, ide, interesa dhe besime
- Racat e larta jane ato qe flasin gjuhet IE, racat e mesme jane mongolet dhe semitet, raca te ulta jane zezaket, dhe raca te lashta jane aborigjenet ne Australi dhe Pacifik
- Racat mes vete dallojn edhe nga karakteri edhe nga niveli i inteligjencës, kurse popuj te se njejtes race dallojn mes vete vetem nga karakteri, kurse inteligjencen e kan te njejte
- Veçorite qe ngriten lart romen e bene perandori: kembengulja e pamposhtur, energjia, sakrifica per hir te idealit, respekti absolut per ligjet
- fete dhe perandorite nuk ngriten me inteligjence, baza e tyre eshte karakteri dhe fanatizmi
- ne racat e ulta jane te gjithe njesoj, kurse ne racat e larta ka dimorfizem te theksuar, ka njerez me nivele te ndryshme zhvillimi mendor
- kushtet per tu perzier mes vete dy raca psikike: numri afersisht i barabarte, ngjashmeri e madhe mes tyre, kushte te njejta jetese, perzierja graduale e ngadalte, kryqezim i vazhdueshem, teritor dhe mjedis i njejte, institucione dhe besime te njejta
- Feja e pranuar nga jashte eshte vetem emer i ri i fese se vjeter. P.sh. islamizmi i hinduve eshte vetem nje hinduizem me emra te rinj, spanjollet jane fetishiste, italianet politeiste qe besojne ne qindra madona etj. edhe feja ben pjese ne karakterin shpirteeror edhe eshte e trasheguar permes gjenesh
- Deshira per gjuhe boterore eshte idiotesi. Secila race ka prirjet e veta gjuhesore keshtu qe edhe nese imponohet nje gjuhe ne tere boten ajo serish do te ndahet ne gjuhe te reja, siç ndodhi edhe me gjuhet romane, ku shkaktar eshte dallimi racor mes atyre popujve.
- Perkthimi i plote i nje vepre eshte i pamundur, sepse secila race ka menyren e vete te mendimit
- ngjashem edhe institucionet jan te trasheguara gjenetikisht, prandaj prirja e amerikaneve per te perhapur institucionet e tyre eshte e gabuar, sepse ato serish marrin forma te reja varesisht nga konteksti racor, keshtu latinoamerikanet kan pervetesuar ne dukje instuticionet nga SHBA, por ne thelb dallojne teresisht prej tyre

Nihilists

Nihilism is so dishonest and intentionally naive, retarded and degenerate that it cannot live-up to its own principles, it cannot follow through with its own 'logic' of inversions, of ideological detachments from the apparent.
This is to be expected, because the nature of the world does not care about how humans perceive it, or what methods they use to cope with it. The nature of the world does not care if humans decided there are no races or no differences between them nor does it care about all that Abrahamic and Marxist non-sense.
The clever Nihilists are hypocrites. They say one thing, think another, and do a third.
Nihilism is how they cope with the world psychologically, while physically they contradict their "own" ideologies and do what must be done to survive and to flourish.
The arrogance hiding behind their pretentious “humility” is breathtaking. It's an over-compensating hyperbolic defensiveness. For example, the Abrahamics think the entire universe was created for them, and that they deserve eternal life and paradise, or an all-powerful all-knowing Being watching over them. The sheer arrogance of this delusion is incredible, yet they declare themselves humble.
Nihilists cannot even maintain a cohesiveness in their own ideologies, because its a chaotic self-contradicting hodge-podge of adopted ideals, that serve only the purpose of comforting them, and offering them a sense of belonging to a unity.
They can't even define or justify their "own" beliefs, because they are parroted, regurgitated and adopted because it hides their real purpose: to comfort and protect a fragile Ego. They feel like slaves, so they pretend to be masters of their own destiny. They feel un-free so they declare themselves detached from everything that inhibits their presumed liberty. They will not and can not, accept an external standard of evaluating themselves and everything else. They regress to an animal level of experiences, connecting the activity with how it makes them feel - with pleasure. Pleasure it is subjective, so they like to make it an end in itself - hedonism. They must keep it subjective, so that it can mean anything they want words to mean. They want it to relate to how it feels, in them. If you try this with the concept of beauty they regress to pleasure as their only available universal hiding place.
They aren't interested in philosophy, they are only interested in how to justify whatever they find comforting and soothing and sheltering, without exposing the true underlying motive.
All is subjective, means all is self-serving.
They cannot imagine any other motive, so they suspect all of being exactly like them.
No, they need all to be exactly as retarded and pretentious and unjustifiably arrogant, and shallow as they are.

Popullariteti si Problem

[ publikuar në: Nutrika Nr 2, Tiranë shkurt 2017, f. 19-21.]

Marksizmi është teori dhe përpunim mendor më i ndërlikuar nga sa studiohet sot, (vetëm sipas tipit të tipit realizmi- socialist, çka rezulton se është studiuar vetëm procesi i kërkimit të armikut të brendshëm të proletariatit). Në të vërtet: Marksi ka dalë nga gjiri i idealizmit gjerman në fillim shek. XIX; i ndikuar thellë nga idetë e Hegelit, gjithashtu edhe Fjorbahut, që në të njëjtën kohë është përfaqësuesi kryesor i hegelizmit të majtë, në momentin që e quante veten materialist ishte i mbushur plot e përplot me filozofinë idealiste dhe për më tepër mbeti njëfarë teologu. Doktrina marksiste është armë revolucionare, dhe kryesisht armë kundër rrymave të vjetra, që çuditërisht cilido krah të ketë pushtetin përllogaritet si i tillë. Në këtë këndvështrim jep baza të forta për tu interpretuar si një sistem konsekuent të determinizmit sociologjik. Determinizmi ekonomik i Marksit ka në karakter krejt të veçantë, është demaskimi i iluzioneve të ndërgjegjes. Marksizmi nuk është vetëm doktrina e materializmit historik dhe ekonomik, që pohon varësinë e plotë të njeriut nga ekonomia, “marksizmi është gjithashtu doktrina e shpëtimit, e thirrjes mesianike të proletariatit, e shoqërisë së ardhme të përsosur, e fuqisë dhe fitores së njeriut mbi forcat irracionale të natyrës së shoqërisë. Njeriu është përcaktuar tërësisht nga ekonomia në shoqërinë borgjeze, por kjo i takon së kaluarës. Përcaktimi i fatit të njeriut, i qenies së tij nga ekonomia, mund të interpretohet si mëkat i së kaluarës. Por në të ardhmen mund të jetë ndryshe, njeriu mund të çlirohet nga skllavëria, rrjedhimisht subjekti veprues i cili do ta çlirojë njeriun nga robëria dhe të krijojë një jetë më të mirë, është proletariati. Por, në të vërtetë, njeriu në rrugën e zhvillimit të tij, ishte dhe vazhdon të jetë kafshë shoqërore, ashtu si shumë kafshë si ujqit, shpendët, bletët, etj.
Intelekti i tij thjesht i ka dhënë dhe përmasë virtuale këtij realiteti, për ta fuqizuar më tej, por nuk është vetë intelekti i tij krijues i këtij realiteti dhe nuk ishte njeriu që e zgjodhi këtë realitet. Kështu, në këtë përmasë virtuale lind dhe problemi i kontratës shoqërore dhe i dogmave egalitariste që ndërlidhen me të si demokracia, komunizmi, fetë, (që edhe pse të artikuluar në mënyrë të ndryshme, ajo çka në thelb kërkohet prej tyre është e njëjta gjë, shkatërrimi i dasive raciale, dhe shembja e hierarkisë organizative kombëtare e bërë në emër to konsumerizmit dhe golobalizmit sot). Pra ide të caktuara të disa njerëzve që shtrembërojnë organizimin natyror të shoqërisë me vlerat e tyre në thelb hedoniste, kryekëput subjektive dhe pa asnjë relevancë me realitetin. Organizimi shoqëror biologjik, si më i qëndrueshmi, është instinktiv, nis nga familja dhe mbaron në shkallën e farës, aty ku mbaron dhe vija e gjatë evolutive e paraardhësve të përbashkët biologjikë. Farat po ashtu janë të pavarura nga njëra tjetra dhe me veti të plota të llojit, pra, mund të kryejnë përjetësim të llojit pa pasur nevojë për farat e tjera. Çdo organizim tjetër është artificial dhe duke qenë se nuk vjel prej bazës biologjike (e cila ekziston pavarësisht intelektit), është inferior.
Komunizmi, demokracia besimet monoteiste të ardhura nga lindja e mesme, të gjitha në bazë kanë popullaritetin, në to gjithmonë fiton më popullori, rrjedhimisht jo më i afti çka në normalitet do të rriste funksionalitetin natyror të shoqërisë. Këto sisteme kinkelariste kërkojnë prej grupimeve të ndryshme biologjike- kulturore të sillen, veprojnë, mendojnë njësoj, duke iu detyruar të gjithëve një mënyrë të vetme jetese, mendimi, veprimi, shprehjeje, që nuk përputhet gati me asnjërin dhe shkel liri themelore e të nevojshme për mbarëvajtjen normale të zhvillimit shoqëror të këtyre grupimeve, dhe nëse grupimet homogjene subjekte të regjimit vazhdojnë t'i bëjnë ballë kësaj mënyre (siç ndodh gjithnjë përderisa shtysat biologjike janë më të forta se dogmat politike, dhe siç shihet në SHBA dhe sot ku reaksioni biologjik bën që zezakët të vazhdojnë të jenë zezakë, dhe të bardhët të bardhë, por, çuditërisht zezaku psikologjik i veshur me rrobat e liberalizmit po tregohet shumë aktiv për të krijuar mentalitetin e të riut pa punë dhe profesionist protestash) dhe të mos asimilohen në njëtrajtësimin racor të propaganduar kaq shumë, tensioni i brendshëm i krijuar duke pamundësuar marrjen e vendimeve funksionale për tërësinë e organizimit sjell në fund rënien e regjimit, sepse çdo vendim shkel mbi përjetësimin e grupimeve biologjike që e përbëjnë atë, sa që kohezioni heterogjen rezulton i paarritshëm në sisteme të centralizuara dhe në çdo rast mbetet sipërfaqësor e i përkohshëm deri në degradim ose shpërbërje të sistemit.
Tërë ideja për këtë organizim gjithëpërfshirës jonatyror sipas species dhe krijim njëtrajtësie në shkallë bote, me ose pa vetëdije (sepse duke promovuar përzierjen e farave në emër të "diversitetit", dhe duke krijuar diversitetin abuzivisht brenda grupimeve homogjene faktikisht janë duke shkatërruar "diversitetin"), është ndërhyrje artificiale dhe dogmë trans-seksualiteti, egalitariste, që mbin mes demokracie, komunizmi, feje, injorance e mediokriteti të çdo forme dhe përmase, pra një mut dinozauri që kujton se bota dhe ligjet natyrore sillen rreth zhvillimit të “arsyes dhe zhvillimit të intelektit brenda realitetit që pa ardhur si pasojë e komplikimeve gjatë procesit të ndërrimit në konstrukt mendor pa e prekur fare realitetin. Fanatikët e këtyre dogmave të rrafshimit biologjik e kulturor janë përpjekur të shtrembërojnë dhe “shkencën” për të akomoduar doktrinat e tyre socio-psikologjike, sidomos këto 60 vjetët e fundit, duke imponuar me prepotencë idiote shprehje pa kuptim si "raca njerëzore". Ndoshta duhet të dalin nga betoni dhe të studiojnë dhe njëherë realitetin dhe jo të projektojnë hedonizmin e tyre mbi të.
Fakti që marksizmi për nga pozicioni ku është shikon realitetin si kazan i mbushur me realitete plot ngjyra, së pari nuk tregon ndonjë zhvillim të madh intelektual (nga çka pretendohet sot), por, dhe as nuk ka substratin e nevojshëm për tu marr seriozisht si tezë (këtu kam gjithmonë për bazë mendjet e pa infektuara). Nuk është e çuditshme pra që këto dogma burojnë nga impulse të doktrinave fetare apo janë krejt të ngjashme me to, dhe janë mbarëbotërore, pra kërkojnë të imponohen dhe të zbatohen dhunshëm në shkallë bote dhe nuk marrin parasysh realitetin natyror me veçoritë e tij dhe lokalitetet biologjike të Tokës, e pak a shumë iu duket vetja si "ndërtues të realitetit". Demokracia, konsumerizmi, komunizmi ashtu edhe fetë abrahamike kanë për qëllim njëtrajtësimin e tërë racës dhe krijimin e "njeriut të ri" mbarëbotëror e në këtë mënyrë turma e mediokërve arrin më në fund mediokritet institucional ku asnjë nuk mund më ta sfidojë pushtetin e turmës. (çka sjell që njerëzit gjithmonë të thonë “ky vend s’bëhet”, edhe pse nuk kanë punuar asnjë ditë në jetë). Ky lloj magazinimi biologjik është më i lehtë të kontrollohet nga grupet që kanë fuqi ekonomike në dorë (pra qeverisje tregtare dhe jo shoqërore) dhe duke qenë se magazina e errësuar ka shkëputur çdo lidhje me realitetin mund të manipulohet në çfarëdolloj forme në mënyrë masive që është dhe arsyeja pse feja, egalitarizmi, konsumerizmi dhe "tregu i lirë"promovojnë fuqishëm njëtrajtësimin e planetit. Pra, a nuk janë këta që promovojnë mungesën e higjienës personale dhe pëllasin lart e poshtë për zhdukjen e gjithë dallimeve ndërkohë që sa herë flasin keqinterpretojnë dhe vetë termin "diversitet"?! Dhe teksa dallimi është gjëja më natyrore e mundshme, si p.sh. unë jam mashkull dhe dua të mbetem i tillë, përkthehet si çmenduri e krijuar nga kasta e vjetër, dhe gjithashtu kërkohet edhe uniformizim rrafshim, total i gjithçkaje që natyra ofron, i çdo veçorie (që quhet e tillë sepse është e veçantë), me synimin e vetëm absurd për të arritur homogjenitet artificial biologjik-kulturor në shkallë bote, pra një planet pa dallimi raciale por i stërmbushur me dasi psikologjie dhe masturbime mendore. Si të marrësh p.sh. tërë llojet e farat e ujqve dhe të qenve dhe t'i kryqëzosh për të nxjerrë vetëm një lloj të ri substandard as qen as ujk dhe këtij të fundit ti shtosh edhe propagandimin deri te mënyra se si ushqehet, dhe të gjitha këto në emër të "diversitetit"!... Dhe në përfundim janë po këta të kalbur që hedhin akuza kundër kombëtarëve për gjoja uniformizim dhe diktaturë, pa ditur as kuptimet themelore të fjalëve që përdorin dhe as të dogmës absurde vdekjeprurëse që predikojnë!

SERVIAN ARMY LEFT A TRAIL OF BLOOD - London, Tuesday, December 31 [1912]

SERVIAN ARMY LEFT A TRAIL OF BLOOD
London, Tuesday, December 31 [1912]
Thousands of men, women, and children massacred in march to sea, say Hungarian reports. Executions a daily sport. Terrible atrocities the result of deliberate policy to exterminate. Special cable to The New York Times.
A Budapest dispatch to The Daily Telegraph gives details of atrocities in Albania and elsewhere, as contained in reports gathered for the Austro-Hungarian authorities. The correspondent says:

“On the march through Albania to the sea the Servians did not only treacherously murder and execute armed Albanians, but their beast-like cruelty did not stop at falling upon unarmed and defenseless persons, old men and women, children and infants at the breast.
“The Servian officers, intoxicated by their victory, declared that the most effectual pacification of Albania would be the total extermination of the Mohammedan Albanians. This mot d’ordre was quickly adopted by the Servian Army of occupation and put into practice.
“Between Kumanova and Uskub [Skopje] some 3,000 persons were done to death. Near Pristina [Prishtina] 5,000, exclusively Arnauts [Albanians], fell beneath the hands of the Serbs, not in honorable fight, but by unjustifiable murder.
“To carry out these crimes the maddened soldiers even invented new methods of cruelty to satisfy their lust for blood. In many villages all the houses were set afire, and as the unfortunate inhabitants fled before the flames they were shot in the sight of their wives and children, and afterward the helpless women were forced to watch their children literally carved to pieces with bayonets.
“Executions were the daily diversion of the Servian soldiers. In every house in which arms were found all the inhabitants were killed, being shot or hanged. On single days as many as thirty-six executions took place.
“The former Secretary of Premier Pasitch, Herr Tomiatch, says that during a journey from Prisrend [Prizren] to Ipek [Peja] he saw nothing, but villages burned to the ground. The wayside was lined with gallows, from which the bodies of Albanians hung. The road to Diakowitza [Gjakova] was a “gallows alley.”
But the tale of the atrocities which were perpetrated in Albania was by no means exhausted. The deeds done in Prilep, Kosovo, Weschitza, it is said, exceed everything which the Albanians had to suffer under Turkish rule.
An Albanian of note, who fled from Prisrend to Graz, in Styria, and who studied in Austria as a youth, relates the following story:
“Whoever denounced an Albanian to the Servians was sure the man would be shot. It happened repeatedly that persons who owed money to Albanian Mohammedans informed on them, designating them as traitors. They were invariably hanged and the debtor was enabled to purchase the house and farm of the victim at an absurdly low price.
“In Uskub unarmed Albanians were simply shot down by the Serbian officers in the street and if only a hunting knife was found in a house the owner was shot, no mercy being shown.”
At Verisovitch [Ferizaj] the Servian Commander invited the fugitives to return and lay down their arms. After they had done this 400 persons were cut down. In the whole of Verisovitch only half a dozen Mohammedan families were left alive.
At Pana the Serbs killed their prisoners, while at Varos and Pristina the population was slaughtered.
The Servian officers themselves say they hunted out the Albanians, and one officer boasted that he shot down nine Albanians in one day.
Even outside the boundaries of Albania the Servian soldiers perpetrated all kinds of atrocities. In the fortress of Nish, where many Turkish prisoners were brought, tragic scenes occurred. A man was trampled to death there for insubordination.
A doctor of the Red Cross says:
“Wherever the Albanians were found they were slain without mercy. Women, children and old men were not spared. I saw villages in flames in old Servia every day.
Near Kratovo Gen. Stefanovitch placed hundreds of prisoners in two rows and had them shot down with machine guns. Gen. Zivkovitch had 930 Albanian and Turkish notables killed near Sienitza because they opposed his progress.”

SHQIP:

"VRASJET SI SPORT DITOR"

(Publikuar, më 31 dhjetor 1912 - në gazetën "The New York Times”)

LONDËR, E martë, 31 dhjetor 1912

I dërguari i “Daily Telegraph” në Budapest tregon detale në lidhje me mizoritë që po ndodhin në Shqipëri dhe përreth, raporte këto të mbledhura për autoritetet e Austro - Hungarisë. Korrespondenti thotë: Gjatë marshit drejt detit nëpër Shqipëri, serbët jo vetëm që dinakërisht vranë dhe ekzekutuan shqiptarët e armatosur, por mizoria e tyre nuk u ndal as kur u takuan me njerëz të paarmatosur dhe të pambrojtur, gra dhe burra, fëmijë dhe foshnja në gji. Oficerët serbë, të dehur me fitoren e tyre, deklaruan se qetësimi më i efektshëm i Shqipërisë është zhdukja totale e shqiptarëve muhamedanë. Kjo thënie u adoptua shpejt nga ushtria serbe e okupimit dhe u vu në përdorim.

Në mes të Kumanovës dhe Shkupit, rreth 3000 veta janë rrahur deri në vdekje. Afër Prishtinës, diku afër 5000 shqiptarë ranë në duar të serbëve, jo gjatë ndonjë lufte të ndershme, por gjatë vrasjeve të pajustifikueshme. Për t’i bërë këto krime, ushtarët e çmendur shpikën metoda të reja mizore për të kënaqur etjen e tyre për gjak. Në shumë fshatra, tërë shtëpitë ishin djegur dhe, derisa banorët fatkëqij iknin nga flaka, ata u pushkatuan si minj.

Burrat u vranë para syve të grave dhe fëmijëve, e pastaj gratë e pashpresa u detyruan të shikojnë fëmijët e tyre duke u bërë copë e grimë me bajoneta. Ekzekutimet ishin përditshmëri për ushtarët serbë. Në secilën shtëpi ku gjendeshin armë, të gjithë banorët vriteshin, duke u varur ose pushkatuar. Brenda një dite ndodhnin mbi 36 ekzekutime.

Ish-sekretari i premierit Pashiq, Tomiaç thotë se gjatë një udhëtimi nga Prizreni në Pejë, ai nuk pa asgjë tjetër pos fshatra të shkrumbuara. Anash rrugës kishte trekëmbësha për varje, ku vareshin trupat e shqiptarëve. Rruga për në Gjakovë ishte si “rrugë e varjeve.”

Por tregimet e ligësive, të cilat u bënë në Shqipëri nuk mbaruan me kaq. Veprimet e bëra në Prilep, Kosovë, Veshitcë, thuhet se kanë tejkaluar çdo gjë që shqiptarët kishin vuajtur nën okupimin turk.

Një shqiptar, i cili iku nga Prizreni në Graz, në Stiria dhe i cili studioi në Austri, si i ri, tregon: “Kushdo që e denonconte një shqiptar te serbët, ishte e sigurt që ai person do të vritej. Kjo ndodhte aq vazhdimisht sa njerëzit që iu kishin borxh të holla shqiptarëve muhamedanë, i lajmëronin si tradhtarë. Këta vareshin menjëherë dhe borxhliu mund ta blinte shtëpinë dhe fermën e viktimës me një çmim absurd të lirë”.

Në Shkup shqiptarët e paarmatosur thjesht vriteshin në rrugë nga oficerët serbë dhe nëse vetëm një thikë e gjuetisë gjendej në shtëpi, pronari vritej pa mëshirë.

Në Verisoviç komandanti serb i ftoi refugjatët të kthehen dhe t’i dorëzojnë armët. Pasi ata i dorëzuan armët, 400 veta u vranë. Në tërë Veroviçin vetëm pak familje myslimane kishin mbetur. Në Pana, serbët vranë të burgosurit, ndërsa në Prishtinë popullata ishte masakruar.

Vetë oficerët serbë thonë se i kanë ndjekur shqiptarët dhe një oficer mburrej se si kishte vrarë 9 shqiptarë brenda një dite. Edhe jashtë kufijve të Shqipërisë ushtarët serbë kryen krime të llojeve të ndryshme. Në kalanë e Nishit, ku ishin sjellë shumë të burgosur turq, ndodhën skena tragjike. Një njeri ishte shkelmuar deri në vdekje për shkak të mosbindjes.

Një doktor i Kryqit të Kuq thotë: “Kudo që gjendeshin shqiptarët, ata vriteshin pa mëshirë. As gratë, fëmijët dhe pleqtë nuk u kursyen. Unë pashë fshatra që digjeshin për çdo ditë.” Afër Kratovës gjenerali Stefanoviç renditi qindra të burgosur në dy rende dhe urdhëroi të vriteshin me mitraloz.

Gjenerali Zivkoviç urdhëroi të vriteshin 950 njerëz të shquar shqiptarë dhe turq afër Sjenicës, sepse ata e kundërshtonin përparimin e tij.