Masakra e Bolonjës - 2 gusht 1980

nga Brunilda Ternova



Italia është ndër të paktat vende në botë ku kronika e zezë ngatërrohet e plekset me historinë dhe politikën, ku episodet, ngjarjet, faktet zvarriten për vite me radhë, pa pasur një zgjidhje e një mbyllje, dhe shpesh ngelen të mbuluara nga velloja e misterit dhe e fshehtësisë totale.

Data 2 gusht 1980 përfaqëson një nga ngjarjet më të dhimbshme të këtyre 30 viteve të fundit për qytetin e Bolonjës dhe për italianët në përgjithësi. Historia e kësaj date dhe e ngjarjes që përfaqëson nis me një masakër çnjerëzore në orët e para të mëngjesit, ku gjetën vdekjen 85 persona të pafajshëm dhe u plagosën apo gjymtuan më shumë se 200 të tjerë. Ngjarje të tilla nuk kanë thjesht të bëjnë me sjellje të izoluara individuale të personave të caktuar, edhe sepse ekziston një bazë kulturore, sociologjike, ideologjike, politike dhe ekonomike mbi të cilën kanë maturuar dhe janë zhvilluar gjatë kohës.

Thuhet se kjo është masakra më e madhe që ka ndodhur ndonjëherë në Itali në kohë paqeje.

Rindërtimi i ngjarjes

Njerëz të ndryshëm ndodhen në sallën e pritjes, të ulur në karrige e në dysheme, lexojnë, flenë, hyjnë, dalin, lëvizin brenda dhe jashtë pa pushim. Ora është 10:25 e mëngjesit, kur e gjithë salla e pritjes, zyrat lart në katin e dytë, bari, restoranti, një pjesë e stacionit të trenit të Bolonjës shemben me zhurmë. Copa metalesh, blloqe çimentoje dhe pluhuri i zi do të mbulojnë gjithë stacionin e do të përhapen dhunshëm, duke goditur trenin e linjës Chiasso-Ancona, bashkë me taksitë që ndodheshin në sheshin para stacionit. Njerëzit e grumbulluar rreth stacionit, të përbërë nga ushtarakë, civilë dhe kalimtarë, do të ofrojnë ndihmat e para duke u futur mes rrënojave për të nxjerrë ata që ishin akoma gjallë. Edhe taksitë dhe autobusët janë të zënë me transportimin e të plagosurve në spital.

Shpëtuesit e ndihmës së parë do të dëshmojnë se kanë parë viktima - midis tyre dhe fëmijë - me trupa të sakatuar dhe të gjymtuar, duke dhënë shpirt. Një ferr i vërtetë mbi tokë. Shumë njerëz, në shumë rajone italiane, përpiqen të shqetësuar të kontaktojnë me të dashurit apo të njohurit e tyre, me shpresën se nuk ndodhen në vendin e incidentit. Linjat telefonike janë të bllokuara nga telefonatat e shumta; morgu dhe spitalet e Bolonjës janë të mbushura plot me policë, njerëz të zakonshëm e të ndihmës së shpejtë, të njohurit dhe të afërmit e të plagosurve dhe viktimave.

Thashethemet e para kishin hedhur hipotezën se kishte shpërthyer një kaldajë në afërsi të restorantit. Gazetarët urdhërohen nga disa njerëz me peshë dhe të mirinformuar mbi çështjen që të evitonin fjalën ‘atentat’ në shkrimet e tyre. Por sipas dëshmive të atyre që dhanë ndihmën e parë, era e barutit ishte shumë e fortë dhe “kaldaja” - e cila nuk mund të krijonte një shkatërrim të atyre dimensioneve - nuk u gjet gjëkundi.

Më 3 gusht, Kryeministri Francesco Cossiga mban një konferencë për shtyp në sallën e Bashkisë së Bolonjës dhe flet për një ‘shpërthim të qëllimshëm’, ndërsa më vonë prokurori i Bolonjës do të hapë një dosje hetimore mbi ngjarjen, duke e quajtur: masakër. Ekspertiza e kryer nga dr. Marino dhe kolonel Spampinato do të vërtetojë se në një valixhe të braktisur mbi një tavolinë në sallën e pritjes kishte 20 kilogramë eksploziv, duke përfshirë nitroglicerinë, dinamit dhe T4. Përzierja e dinamitit me T4 quhet ndryshe ‘Compound B’ dhe është i njohur shumë mirë në ambientet ushtarake, sepse përdoret për plumba të veçantë. Më 22 gusht, DIGOS (Divizioni i Hetimeve të Përgjithshme dhe Operacioneve Speciale) depoziton në gjykatë një raport në të cilin identifikohen si organizatorë potencialë disa individë që u përkasin lëvizjeve neo-fashiste: Urdhri i Ri (ita. Ordine Nuovo), Shpërbërja e Sistemit (ita. Disintegrazione del Sistema), Lufta Revolucionare (ita. Guerra Rivoluzionaria). Aktiviteti i tyre i dhunshëm nuk ishte pa precedentë: masakra e sheshit “Fontana” (16 të vdekur dhe 88 të plagosur), masakra e Peteanos (3 të vdekur dhe 2 të plagosur), masakra në selinë e policisë së Milanos (4 të vdekur dhe 45 të plagosur), masakra e trenit Italicus (12 të vdekur dhe 44 të plagosur). Qarkullojnë shumë thashetheme, zëra, konfidenca dhe sekrete të rrëfyera në burg nga anëtarë të së djathtës ekstreme, që mblidhen nga policia. Ndërkohë vritet gjykatësi Mario Amato, pikërisht kur ishte duke u fokusuar gjatë hetimeve të tij mbi organizatat terroriste neo-fashiste në Itali.

Duke nisur nga 28 gushti, prokuroria nxjerr më shumë se 50 urdhër-arrestime për anëtarët e së djathtës fashiste, me akuzën e “krijimit të organizatave subversive, bandave të armatosura dhe përmbysjes së demokracisë”. Prokuroria nis hetimet e njëkohësisht nisin një seri e gjatë rrëfimesh, zbulimesh, shqyrtimesh dhe shtrembërimesh të fakteve, për ta ndryshuar herë pas here të vërtetën sipas këtij ose atij versioni. Përpjekjet për të larguar gjykatësit nga e vërteta janë të panumërta: shtrembërimi i parë vjen nëpërmjet një telefonate që ia cakton autorësinë e masakrës grupit neo-fashist NAR - Celula të Armatosura Revolucionare. Telefonata është e ngjashme me një tjetër të mëparshme, e cila kishte akuzuar për masakrën e Ustikës një neo-fashist italian të lidhur me shërbimet sekrete franceze. Do të zbulohet më vonë se të dyja telefonatat ishin bërë nga zyra e SISMI-t (Shërbimi Informativ dhe i Sigurisë Ushtarake të Firences). Shtrembërimet do të vazhdojnë nga disa individë të ekstremit të djathtë, të burgosur në burgjet italiane dhe franceze, që do i drejtojnë hetimet në nivel ndërkombëtar, duke përfshirë anëtarë të grupeve të tjera neo-fashiste në botë, të cilët do të rezultojnë më pas të palidhur me ngjarjen.

Më 13 janar 1981, në 09:26 ndodh një ngjarje e veçantë, që pështjellon më tej hetimet. Në një vagon të klasit të dytë të trenit Express Taranto-Milano, policia gjen një valixhe të mbushur me armë automatike, një armë gjahu, maska, dorashka dhe tetë kuti me eksploziv ‘Compound B’, si ai që ishte përdorur në stacionin e Bolonjës. Policia po kontrollonte trenin, falë një raporti të dorëzuar nënkryetarit të SISMI-t, Pietro Musumeci, nga gjenerali Santovito dhe biznesmeni Francesco Pazienza. Pietro Musumeci ishte drejtor i qendrës së SISMI-t në Firence, e ndër të tjera kishte qenë dhe anëtar i NAR-it. Raporti i quajtur “Terrori në trena” zbulonte një seri sulmesh në linjat hekurudhore italiane të organizuara nga neo-fashistët italianë, në bashkëpunim me ata francezë dhe gjermanë. Në valixhe do të gjenden gazeta franceze dhe gjermane, dy bileta avioni në emër të terroristëve të dyshuar si të implikuar dhe të denoncuar nga vetë gjenerali Santovito. Disa vite më pas, në 1984, do të zbulohet se valixhen-bombë e kishte vendosur një nënoficer i Armës së Xhandarmërisë, i udhëzuar nga Musumeci. Tërhiqen akuzat kundër 50 të dyshuarve dhe më 15 shtator 1981, në Gjykatën e Bolonjës, diskutohet për mbylljen përfundimtare të hetimeve, edhe pse s’janë gjetur përgjegjësit dhe fajtorët. Shoqata e të afërmve të viktimave të masakrës në stacionin e Bolonjës reagon duke u kërkuar institucioneve të vazhdojnë e të intensifikojnë hetimet.

Më 14 qershor 1986, Licio Gelli, Francesco Pazienza, Pietro Musumeci dhe kolonel Giuseppe Belmonte akuzohen se kanë krijuar një organizatë subversive. Bëhet fjalë për lozhën masonike “Propaganda 2”. Sipas gjykatësve, këta individë ishin në krye të një organizate që kishte detyrën e subversimit të rendit demokratik, duke përdorur grupet neo-fashiste për kryerjen e atentateve. Hallka lidhëse midis shërbimeve italiane të devijuara dhe grupeve neo-fashiste ishin neofashistët Roberto Rinani, Paolo Signorelli, Fabio De Felice, Massimiliano Facchini, ky i fundit - ekspert eksplozivash - kishte përgatitur eksplozivin për masakrën e Bolonjës. Më pas hyjnë në skenë dy anëtarë të NAR-it, që janë përgjegjës për vrasjen e gjykatësit Amato: Valerio Fioravanti - i arrestuar në shkurt 1981 e që deri në atë moment kishte kryer 8 vrasje, plaçkitje e sulme të ndryshme - dhe shoqja e tij në jetë dhe në aktet kriminale, Francesca Mambro. Sipas gjykatësve, dy anëtarë të tjerë të NAR-it - njëfarë Ciavardini dhe Facchini - miq të Mambro-s dhe Fioravanti-t, kishin informuar me telefon të fejuarat të tyre që të qëndronin sa më larg nga trenat e Bolonjës në datën 2 gusht. Gjyqi për masakrën në stacionin e Bolonjës zyrtarisht fillon në janar 1987, por në fakt nis në mars, dhe sipas tezës gjyqësore, Fioravanti dhe Mambro ishin ekzekutuesit që kishin vepruar nën direktivat e ideologut Signorelli.

Në korrik 1988, Gjykata e Bolonjës për Krimet e Rënda Penale dënon me burgim të përjetshëm për masakrën: Valerio Fioravanti, Francesca Mambro, Sergio Picciafuoco e Massimiliano Facchini. Gjithashtu gjykata dënon me 10 vjet heqje lirie Liccio Gelli, Francesco Pazienza, gjeneralin Musumeci dhe kolonelin Belmonte, me akuzën për shpifje të rënda dhe shtrembërime të fakteve. Ndërsa me Louis Ciavardini-n, meqenëse ishte i mitur, do të merrej një proces tjetër.

Por në korrik 1990 gjërat do të pështjellohen sërish dhe Gjykata e Apelit anulon të gjitha dënimet e mëparshme për masakrën: anulon dënimin e Liccio Gelli-t dhe ul të gjitha dënimet për shtrembërime të fakteve. Gjykata e Kasacionit, dy vjet më pas, do e konsiderojë vendimin të palogjikshëm e të pabazë, sepse në disa pjesë të procesit gjykatësit kishin mbështetur teza të pamundura. Në maj të 1994-s, Gjykata e Apelit dënon sërish për masakrën Fioravanti-n, Mambro-n e Picciafuoco-n; liron Facchini-n dhe Rinani-n; dënon për shpifje të rënda me qëllim terrorizmi dhe shtrembërim të fakteve Liccio Gelli-n, Francesco Pazienza-n, gjeneralin Musumeci dhe kolonelin Belmonte. Një vit më pas, Gjykata e Kasacionit konfirmon të gjitha dënimet dhe lirimet. Ndërsa Picciafuoco do të lirohet përfundimisht në 1996-n nga të gjitha akuzat.

Konkluzion

Çdo hetim që dështonte nga shtrembërimet e të dhënave, sillte humbjen e besueshmërisë të fakteve të tjera. Dhe ishin pikërisht shërbimet sekrete italiane që e kishin udhëhequr gjithmonë aparatin gjyqësor përgjatë këtyre dështimeve. Norberto Bobbio - filozof, historian dhe politoglot italian - do të shprehej në librin “Masakra, akt-akuza e gjykatësve të Bolonjës”, faqe IX (ita.“La strage, l'atto d'accusa dei giudici di Bologna” – Roma, 1986): “Të krijohet përshtypja se deri tani nuk është kuptuar serioziteti, përhapja dhe frekuenca e tentativave të shpeshta për të përmbysur institucionet tona të lira, gjë që është shumë shqetësuese, pasi asnjë vend tjetër demokratik nuk ka pësuar dhe toleruar tentativa të këtilla, dhe ajo që është akoma më negative, nuk i ka mbrojtur me të njëjtën mënyrë për vite me radhë…”. Në fjalët e Bobbio del qartë në pah implikimi i elementëve dhe strukturave të caktuara shtetërore të cilat e kanë toleruar, mbuluar dhe mbrojtur terrorizmin sipas sezoneve të ndryshme politike.

Përkujtimi i 30-vjetorit të masakrës ditën e hënë, në datën 2 gusht, u bë për herë të parë në mungesë të prezencës së pushtetarëve. Kjo edhe për arsyen se në vitet e kaluara prezenca dhe fjalimet e qeveritarëve janë kundërshtuar fuqishëm nga shoqatat e familjarëve të viktimave, nga bolonjezët dhe nga qytetarët e thjeshtë italianë. Gjatë manifestimit, Paolo Bolognesi, president i Shoqatës së Viktimave, do të shprehej: “Nuk është urrejtja ajo që na bën të lëvizim, por dinjiteti, sepse pa pasur kujtesën dhe drejtësinë, nuk mund të ekzistojë asnjë lloj bashkëjetese që të ketë kuptim dhe vlerë”. Bolognesi do të vazhdojë duke kujtuar: “Në kërkimin e të drejtave tona, kemi shmangur ndjenjën e viktimizimit dhe jemi sjellë gjithmonë si qytetarë, duke kërkuar atë që na takon. Beteja jonë ishte dhe është një betejë kundër kohës që kalon, kundër heshtjes dhe gënjeshtrës, kundër përpjekjeve për diskreditim, kundër atyre që mbrojnë vrasësit dhe jo viktimat, kundër atyre që duan që të harrojmë, duke na ulur kokën”.

Çdo vit familjarët e viktimave trokasin më kot në dyert e institucioneve për të kërkuar të vërtetën dhe heqjen e sekretit shtetëror, të ndërgjegjshëm se sakrifica e të afërmve të tyre është përdorur për të ndërtuar një shoqëri barbare, të padrejtë, hipokrite dhe të dhunshme. Barbarizmi modern perceptohet në përdorimin e torturës nga ana e forcave të rendit, në klimën e frikës dhe pasigurisë që mbizotëron në vend, në ndërhyrjet e rënda dhe flagrante të eksponentëve fetarë në punët e brendshme të shtetit e të qytetarit, në politikanët që janë ekzemplarë autentikë Orwell-ianë, në ksenofobinë dhe racizmin shtetëror - që me të ashtuquajturën Paketë të Sigurisë kundër emigrantëve - ka ligjëruar ligjet e reja raciale të shekullit XXI. Njerëzit e zakonshëm e dinë që shteti nuk gjykon e nuk dënon vetveten dhe barbarizmat e tij!

Sot e kësaj dite ende mungojnë emrat e drejtuesve dhe strategëve të kësaj masakre, dhe akoma nuk janë sqaruar e zbuluar arsyet e këtij gjesti politik, si dhe qëllimet që fshihen pas tij.

Artikuli eshte botuar ne:
- Gazeten Shqip: http://216.75.13.41/index
- Tirana Observer: http://www.tiranaobserver.com.al/index.php?option=com_content&view=article&id=4713%3Amasakra-e-bolonjes-2-gusht-1980&catid=40%3Aforum&Itemid=72

Estratto da "La saga di padre Zef Pllumi, una confessione eterna."

Estratto dalla Critica Letteraria "La saga di padre Zef Pllumi, una confessione eterna."
di Agron Y. GASHI

(Tradotto dall’albanese in italiano da Brunilda Ternova )

Saga, libro dell’infanzia
Il libro “La Saga dell’Infanzia” (2009) è l’ultimo manoscritto di Padre Zef Pllumi, pubblicato postumo. A differenza dei suoi due libri monumentali e autobiografici, come “La Storia mai Scritta” e “Vivi Solo per Raccontare”, il libro “La Saga dell’Infanzia” tratta di un periodo che non era stato incluso nei libri precedenti: l’infanzia.

Mentre i primi due libri indugiano tra le memorie e tra l’autobiografia, “La Saga dell’Infanzia” è un’autobiografia tipica scritta per essere il libro della vita. Poiché la catalogazione è stata data fin dal titolo, le ricerche per la interpretazione e l’analisi devono iniziare da qui. In primo luogo, la definizione del genere - così come insegnano le teorie contemporanee - quando viene esposta nella facciata del libro, in qualche modo è un invito a leggerlo in quanto tale, perciò le pretese dell’autore creano un patto di fiducia con il lettore.
Secondo i teorici, l’autore è ‘costretto’ a mantenere questo patto fino alla fine del libro. Fino a quando non accadrà diversamente, abbiamo ragione di credere alle scelte di catalogazione dell’autore e, naturalmente, anche nel suo racconto.
Padre Zef ha scelto come titolo “Saga”, una forma letteraria, che racconta la vita personale e familiare, mettendo in funzione la narrazione come una forma di comunicazione verbale. La ‘Saga’ nella letteratura scandinava, da dove è originaria, può essere una canzone epica, una leggenda, e nella letteratura tedesca è considerata la regina delle storie, probabilmente per un solo motivo: come da nessuna altra parte, vi si esibisce la narrazione personale.
Padre Zef ha scelto la forma migliore, la regina della narrazione per narrare la vita e la sua infanzia. Inoltre, i segni della narrazione autodiegetica vengono dati fin dal titolo, e come se tutto ciò non bastasse padre Zef definisce in modo esatto il genere nel sottotitolo: racconto autobiografico.
Il genere determinativo racconto autobiografico rafforza la tesi che l’autobiografia è una fissione sui generis, una grande autofinzione dove gli argomenti sono indicati, soprattutto quando viene vista con status di intertesto (Grillet, Barthes, Jefferson). Fin dall’inizio padre Zef ha riassunto tutti i piani del testo per una forma rigorosa autobiografica, com’è “La Saga dell’Infanzia”.

Se dobbiamo parlare con il linguaggio di Lejeuen la Saga di Zef Pllumi incorpora in sé le quattro categorie essenziali, le quali rendono possibile che un testo si qualifichi come autobiografico. La forma del linguaggio è una narrazione (in prosa), come tema ha la vita personale e la storia dello sviluppo della personalità, la situazione dell’autore viene resa tramite la chiara identificazione con il narratore visto che quest’ultimo rappresenta dignitosamente la prospettiva retrospettiva della narrazione autodiegetica.
In tal senso “La Saga dell’Infanzia” rappresenta l’autobiografia sensu stricto, in tutti i dialoghi con il testo.


I Racconti Autobiografici.

La Saga di padre Zef si struttura in sei racconti autobiografici come sei autobiografie: “L’Arrivo in questo mondo”, “La prima bugia”, “La fuga da casa”, “L’Ammissione in collegio”, “Con padre Gjergj Fishta”. Il primo racconto è più voluminoso rispetto agli altri, che sono quasi uguali. Come nella trilogia “Vivi Solo per Raccontare”, il tema dei racconti autobiografici è esplicito fino dai titoli. I titoli sono segnalatori delle vicende e indicano il corso del racconto retro- introspettivo autodiegetico. Anche se, per essere un testo tipico autobiografico e per attenersi all’intesa referenziale chiamata da Lejeune ‘il patto autobiografico’, sono necessari anche gli altri indizi: la scelta dei titoli, l’intenzione data all’inizio del testo e l’accenno al nome almeno lì dove si pensa che siano presenti i contorni principali del testo.
Nella Saga di Padre Zef, la scelta dei titoli è stata fatta a seconda delle situazioni della vita che lui ricorda meglio e che naturalmente testimoniano e conservano il carattere della figura principale del testo, sia come persona che come personaggio letterario. I suoi testi sono anche preceduti da frammenti autobiografici che hanno lo status di epitesti letterari e con i quali l’autore si rivolge al lettore. Questo è un inizio per un patto fiduciario e per un passo nella grande narrazione della vita. Questo succede all’inizio del libro “La Storia Mai Scritta”, nella trilogia “Vivi Solo per Raccontare”e nella “Saga D’Infanzia”:

“Il lettore capisce benissimo che io non ho vissuto neanche un singolo secolo. Il luogo nel quale sono nato, le vicende che ho vissuto, le diverse circostanze del mondo e della mia vita mi portarono la fortuna o la sfortuna – pensalo come vuoi – di vivere realmente l’epoca della pietra, le civiltà pre-cristiane, i tempi classici, l’epoca medievale, tutto nel ventesimo secolo. Ma non sono contento di tutto ciò. Io ho sempre aspirato ad un'altra epoca del futuro per tutta l’umanità.
Verrà mai quell’epoca? Io ci credo.”

Nel primo racconto “L’Arrivo in questo mondo” l’autore ricorda e descrive i primi momenti durante la sua nascita. Il racconto ha le dimensioni di una confessione raccontata due volte; l’autore racconta la narrazione che a lui hanno raccontato altri, un tipo di sovraracconto (iperfinzione ) autobiografica:

“Non mi ricordo il giorno in cui sono nato poiché non sono così intelligente, e in realtà non lo so nemmeno oggi, ma ho creduto ciecamente a quello che mi hanno raccontato gli altri. Questa è una realtà storica? Non lo so.”

Nel racconto “La prima bugia” l’autore si presenta con tutte le peripezie umane; un'altra scelta questa verso il mito del soggetto, non celebrando sé stesso, ma facendo atti usuali come la gente comune. Nella maggior parte scrive modellandosi sulla prosa infantile e presentando la conferma, la narrazione e l’informazione allo stesso livello.
In questo modo il racconto “La prima bugia” è semplicemente un racconto personale, nel quale il soggetto non si presenta come un essere perfetto nel testo.
Nel racconto “Il desiderio di diventare prete” le categorie del racconto si susseguono. Il tempo e lo spazio vengono dati in modo esatto. Le persone reali vengono presentate con il nome e cognome. Descrivendo il desiderio di diventare missionario della fede, il testo prende un colore emozionale, anche senza essere un testo intransitivo nel senso Barthesiano.
Così come nell’autobiografia di Noli, anche nella Saga di Padre Zef Pllumi i titoli indicano azioni e idee. Questo viene testimoniato dal racconto “Fuga da Casa”, nel quale il desiderio per la dottrina dell’amore prende la forma di un leitmotiv che si muove da un racconto all’altro in modo indissolubile. Questo desiderio e amore viene esplicitato ancora di più proprio laddove si sottolineano i segni e i miti della grandezza personale. L’autore si attiene alla cronologia e al racconto lineare, in modo tale che l’autobiografia conservi la coesione e il racconto la coerenza. In certi casi, dentro un frammento autobiografico la descrizione e il racconto funzionano insieme. Nei momenti in cui manca l’uno si presenta l’altro; la scrittura diventa indicativa e rappresentativa conservando la drammaticità dell’evento nella forma del dialogo.
La stessa forma del retro-racconto si osserva anche nel racconto “L’Ammissione in Collegio”, che rappresenta un forte nodo autobiografico per il fatto che l’autore fa emergere di più l’accordo referenziale, integrando all’interno della scrittura anche la descrizione e il racconto.
La descrizione degli uomini montanari è inusuale, come lo è la narrazione delle tradizioni e usanze popolari: il rito della morte, dell’ospitalità, lì dove la cultura della comunicazione e di un certo atteggiamento non conosceva età ma l’ordine e il kanun. Il codice e il discorso popolare favoriscono il desiderio di raccontare la vita, la missione della quale era diventata il suo scopo fin dal libro “Vivi Solo per Raccontare”.
A differenza dei racconti precedenti, nel racconto “Con padre Gjergj Fishta” il discursus letterario si intreccia con quello informativo. L’autore per stare al centro del testo si attiene alla scrittura autobiografica: la storia su di me, nel quale si mostra il codice culturale che si collega con la formazione e la scuola francescana. Comunque, il racconto “Con padre Gjergj Fishta” è autobiografico e costruito da due strategie narrative retrospettive: l’infantilismo e, in chiusura, l’uomo maturo. L’integrazione di queste strategie all’interno di un testo autobiografico da parte della teoria moderna viene riconosciuta come un dono e una maestria dei grandi narratori, quale è Padre Zef Pllumi.

Semiautobiografia: introduzione all’autofinzione

Essendo stata accettata tardivamente come genere, tutte le cose che sono state dette riguardo all’autobiografia sono state nella maggior parte teorizzazioni della prosa funzionale con aggiunte di segni autoreferenziali. Da qui sono stati generati anche i concetti e le nozioni teoriche riguardo la teoria di questo genere letterario. Ultimamente la teoria strutturale ha dimostrato che esistono diversi generi di autobiografia, come: l’autobiografia discorsiva, la strutturata sui discursi, l’autobiografia ‘epica’ che prova a rappresentare la narrazione oggettiva, l’autobiografia finzionale nella quale si considera il principio del flusso cronologico degli eventi. Davanti a loro si colloca il tipo ‘lirico’, che capovolge la cronologia degli eventi e nella quale non c’è un sistema di dati, bensì una separazione nel tempo e nello spazio.
Da qui la grande divisione dei modelli autobiografici nella letteratura albanese, che si è rivelata essere letta come una autopoetica; ed ecco perché abbiamo il modello autobiografico soggettivo (lirica) che mira all’obiettività e il modello autobiografico oggettivo (epico) che mira alla neutralità. Per il primo modello è tipico il racconto in prima persona, mentre per il secondo quello in terza persona. In questo contesto “La Saga dell’Infanzia”, analizzata secondo tutti i criteri della teoria moderna dei generi, appartiene al modello dell’autobiografia soggettiva. Padre Zef Pllumi ha scritto la Saga in prima persona singolare, segno di soggettività della scrittura tramite la quale tenta di stabilire la legittimità del genere letterario (Anderson). Come nella trilogia della memoria, racconta anche in terza persona in modo da lasciare spazio anche a coloro che assumono le premesse di personaggi letterari. Tuttavia, tale soggettivismo viene visualizzato nella parte anteriore del libro, sia come un atteggiamento del narratore che come una figurativizzazione della situazione: “Io che vissi tanti secoli”.
Questa frase, oltre a significare la sofferenza dell'autore, rompe le regole del genere alle quali si riferiva Derrida, poiché il tempo oggettivo viene trasformato in tempo soggettivo, per far strada alla semiautobiografia; questa era la nozione dei teorici tedeschi riguardo l’autobiografia, che si porta dietro i segni letterari finzionali (Aichinger).
La semiautobiografia è un’autobiografia in cui i segni letterari si manifestano in tutto il testo. La semiautobiografia è un testo autofinzionale poiché siamo in una zona in cui il soggetto e l’oggetto sono uno. In questo caso, “La Saga dell’Infanzia” più che autobiografia è semiautobiografia, una autofinzione divisa in autobiografemi. Naturalmente, qui gli autobiografemi si strutturano come racconti di finzione auto-referenziali. Padre Zef dimostra praticamente che la scrittura autobiografica non è solo una scrittura che documenta, come i diari, le cronache e le vecchie saghe famigliari, ma è anche uno scritto intrapersonale con effetti di finzione; questo scritto è diventato multi-genere e multi-disciplinare nella misura in cui è stato – a seconda dei casi – trasformato in finzione oppure in non finzione (K. Rrahmani).
In questo modo l’autofinzione è presente nei primi frammenti della “Saga dell’Infanzia”, che inizia in prima persona per spostarsi poi in terza persona. Con il trasferimento della narrazione dalla prima alla terza persona, oltre a cercare l’obiettività si verificano variazioni nel tempo e nello spazio.
Nei testi di finzione i superamenti narrativi hanno lo scopo di creare effetti convincenti. Quando i passaggi sono efficaci possono fornire un'idea completa, e quando non lo sono creano confusione nel lettore (M.V. Llosa).
Superamenti del genere nella Saga di Padre Zef danno degli effetti positivi poiché preservano la coerenza della narrazione, collegando il filo della storia con il filo della vita in una ricostruzione completa della vita nella carta che è sempre stata l'aspirazione del genere dell'autobiografia.
Questi superamenti, da una persona reale ad un’altra persona reale oppure finzionale, sono note come superamento di qualità. In questo modo la retronarrazione fluisce in diverse linee dove operano diversi codici: il codice mimetico e quello mitico. Il codice mimetico è reale mentre quello mitico è finzionale.
Durante l'estrazione del codice mimetico reale, il discursus personale domina nel testo. Mentre quando si intercala il codice mitico regna il discursus impersonale; l'autore descrive le tradizioni e i rituali della nascita in montagna. Il codice mitico si mette in funzione tramite l’inter-narrazione, lì dove l’ autobiografema si converte in mitologema. In poche parole, il codice mitico, in gran parte trasforma l’autobiografia di padre Zef in semiautobiografia per consolidarsi in un accordo di testo auto-referenziale.

(continua.....)

Projektligji ‘shtupë’ mbi informacionin në Itali.

nga Brunilda Ternova

Projekt-Ligji N. 1611 mbi Survejimet - ose siç njihet në zhargon i ashtëquajturi ‘ligji shtupë i informacionit’ - është duke bërë bujë të madhe aktualisht në Itali, pasi bie ndesh me lirinë e shtypit dhe sidomos  me vetë procedurat gjyqësore. I propozuar nga qeveria aktuale dhe i aprovuar me 164 vota në favor e 25 kundra nga senati italian më 10 qershor 2010, amendamenti ende duhet të miratohet nga parlamenti dhe të nënshkruhet nga Presidenti  i Italisë për t'u bërë ligj. Amendamenti ka të bëje në linja të përgjithshme me dy aspekte themelore: me atë të respektimit të jetës private dhe me atë të së drejtës së qytetarit për tu informuar. Duke imponuar një kufizim jo vetëm të survejimeve pa dijeninë e personave të dyshuar por edhe duke penguar gazetarët dhe publicistët që ti botojnë ato përpara seancave paraprake proçesuale, pengon gjithashtu bërjen publike të këtyre fakteve për 2-3 vjet. Me fjalë të tjera kemi të bëjme me një çensurë mbi faktet. Pra kufizimet e reja të këtij ligji nuk kanë të bëjnë në mënyrë direkte me lirinë e mendimit dhe të shprehjes por kanë të bëjnë më shumë me njohjen dhe bërjen publike të fakteve. Por pa njohjen e fakteve nuk mund të krijohen mendime dhe opinione mbi një argument, mbi një ngjarje të caktuar ose personazh publik e si rrjedhojë nuk do të egzistojë mundësia për të patur një opinion dhe për ta shprehur atë lirisht!

Kufizimet mbi Survejimet

Italia deri më sot ka patur një legjislacion shumë progresiv në lidhje me survejimet por kufizimet e këtij ligji kanë për të krijuar shumë vështirsi për hetimet duke krijuar jo pak probleme vet strukturave shtetërore hetimore. Aktualisht për të vendosur nën survejim numrin e telefonit të një individi (ose grupi individësh) të dyshimtë, autorizimi merret nga një gjykates. Sipas rregullave të reja mund të survejohen vetëm ata individë mbi të cilët rëndojnë fakte të rëndësishme faji dhe vetëm për vepra të caktuara kriminale: mafje, terrorizëm, rrëmbim personi, stalking si dhe ato qe janë të dënueshme me më shumë se 5 vjet heqje lirie.
Legjislacioni i sotëm mundëson për arsye hetimore vendosjen e mikrofonave përgjues në ambiente publike dhe private, deri në mbarim të hetimeve paraprake të cilat mund të zgjasin edhe me vite. Sipas projekt-ligjit të ri, vendosja e mikrofonave përgjues në shtëpitë apo makinat e të dyshuarve - të cilët ndërkohë mund të jenë duke kryer akte të ndryshme kriminale - do të lejohen maksimalisht vetëm tre ditë me mundësi rinovimi edhe për tre ditë të tjera

Përsa i përket kohëzgjatjes së survejimeve legjislacioni aktual mundëson vendosjen nën kontroll të telefonave përgjat gjith periudhës së nevojshme të hetimeve paraprake. Normativa e re parashikon një kohëzgjatje për 75 ditë, dhe vetëm nëse prokurori ka arsye të motivuara mund ti kërkojë gjykatësit për hetimet paraprake një zgjatje çdo tre ditë. Në rastin e shkelejve më të rënda penale - që kanë të bëjne me organizatat mafjose dhe terrorizmin - mund të bëhet një rinovim 40 ditor, plus një tjetër shtyrje 20 ditore. Sipas Alberto Cisterna, zëvendës Prokurori i Drejtorisë Kombëtare të Anti-Mafias, ligji i ri do vëjë në pikëpyetje serioze marrëveshjet ndërkombëtare që Italia ka nënshkruar në 1991 në Palermo kundër kriminalitetit transkombëtar. Në një intervistë të dhënë për gazetën e pavarur italiane Fakti i Përditshëm më 18 qershor 2010 ai shpehet: “Projekt-ligji i miratuar nga Senati ka fshirë konceptin e krimit të organizuar. Ne po përballemi me sulmin më të fortë që kjo reformë po i ben hetimeve kundër bizneseve te pista dhe klientelizmit të politikës së keqe, pasi trajton në të njëjtën mënyre qoftë zyrtarin shtetëror të korruptuar ashtu edhe bandat e kriminelëve që realizojnë sinergji të sofistikuara dhe të thella me poltikën. Në të dyja rastet do të nevojiten prova të rënda kriminale për të kryer survejimet ose për të përftuar prospektet.”

Aktualisht, kushdo mund të incizojë një bisedë në mënyrë të fshehtë, ashtu si edhe bëjnë shpesh emisjonet investiguese italiane si ‘Striscia la notizia’ dhe ‘Le Iene’ me qëllim demaskimin e dallavereve dhe mashtrimeve, për të informuar publikun e gjerë. Me projekt-ligjin e ri këto incizime mund ti kryejnë vetëm gazetarët profesionistë dhe publicistë. Për ata që nuk hyjnë në kategoritë e lartëpërmendura dënimi është burgosja nga 6 muaj deri në 4 vjet. Por pyetja që i lind natyrshëm qytetarit të thjesht italian është: Ku do kërkojë drejtësi nëse nuk mund të incizojë një nënpunës publik shtetëror kur ky i fundit - duke abuzuar me vëndin e tij të punes - më kërkon në këmbim rryshfete? Pamundesia për qytetarin e zakonshem që të regjistrojë biseda të tilla shkurajon në këtë mënyrë përgjegjsinë qytetare për një shoqëri civile të përgjegjshme të bazuar në të drejtat e lirisë dhe barazisë; koncepte këto që në rast të aprovimit të këtij ligji do funksionojnë vetëm në letër.

Sanksionet

Projekt-Ligji mbart në vetvete kufizime për gazetarët italian duke mos lejuar publikimin e akteve hetimore, në të kundërt, gazetarët rrezikojnë përveç gjobës prej 20 mijë euro edhe një dënim me burgim deri në 30 ditë. Ligji parashikon që botimi i këtyre akteve mund të kryhet vetëm pas mbarimit të hetimeve, të cilat, - nëse konsiderojmë burokracinë e gjate dhe paradoksale që mbretëron në Itali - mund të zgjasin edhe vite me radhë. As botuesit e mediave nuk i shpëtojnë këtyre sanksioneve. Konkretisht nëse një gazetë publikon akte që janë të ndaluara – sidomos nëse janë survejime – botuesi dënohet më një gjobë deri në 450.000 euro. Kjo do i detyrojë botuesit të kontrollojnë drejtpërsëdrejti dhe tërthorazi përmbajtjen e materjaleve të botuara në gazetat e tyre duke ushtruar kështu edhe një presion mbi gazetarët - gjë që bie ndesh me etikën deontologjike profesionale.

Reagimet

Projekt-ligji ka krijuar shumë indinjatë në popull dhe ka ngritur një vale protestash të ashpra nga gazetarët, redaktorët, botuesit, gjykatësit dhe ekspertët ligjorë, të cilët vënë në dukje se ky ligj do të vështirsojë shumë hetimet mbi kriminalitetin e organizuar dhe mbi korrupsionin, dhe praktikisht do pamundesojë publikimin e lajmeve mbi këto argumente. Kritika të forta nuk kanë munguar edhe nga Shoqata Kombëtare e Magjistraturës (ita. Associazione Nazionale Magistrati) dhe nga Presidenti i saj Luca Palamara. "Projekt-Ligji mbi survejimet do të gjunjëzojë aktivitetin e hetimeve të prokurorise së shtetit dhe të policisë, përveçse do të kufizojë lirine e informacionit; shfuqizimi i këtij mjeti hetues do të thotë në mënyrë të pashmangshme garanci për mos-ndëshkimin e kriminelëve."- shprehet Palamara.

Reagimet e Federatës Kombëtare të Shtypit Italian (F.K.Sh.I.) e gjykojnë këtë ligj si një agresion të papranueshëm duke mobilizuar jo vetem në Itali por edhe jashtë saj gazetarë, shoqata, sindakata dhe lëvizje të ndryshme të shoqërise civile me qëllim sensibilizimin ndërkombëtar.

Gjatë manifestimit të zhvilluar më 1 korrik në sheshin Navona në Romë, Segretari i F.K.Sh.I. Franco Siddi, u shpreh për një rezistencë qytetare të shekullit të 21: “… mosbindje qytetare pasi ligjet e gabuara nuk duhen respektuar. Në të kundërt dhunohen ligjet mbi shtypin e lirë dhe mbi Kushtetutën”.

Presidenti i F.K.Sh.I., Roberto Natale do të deklarojë në uebsitin e federatës: “Ne nuk jemi korporativë dhe e kemi sqaruar me fakte negativitetin e këtij projekt-ligji. Nëse ky projekt-ligj aprovohet atëhere ne si Federatë do të apelojmë në Gjykatën Evropiane. […] Një ditë ne heshtje – vazhdon Natale – për të dëshmuar dhe denoncuar situatën e rëndë që po krijohet në vënd nga ky projekt-ligj. Një heshtje kjo, që do të kthehet në heshtje absolute për shumë lajme, nëse ky ligj aprovohet”. Në këtë mënyre presidenti i F.K.Sh.I. ka konfirmuar grevën e përgjithshme të gazetarëve dhe të botuesve italian që do zhvillohet më 9 korrik për të protestuar kundër ligjit famëkeq.

Reagimet e ashpra kanë kaluar kufijtë e Italisë e kanë mbërritur edhe nga Departamenti Amerikan i Drejtesise, nga OSBE- Organizata për Siguri dhe Bashkëpunim në Evropë dhe nga Këshilli i Europës.

Konkretisht Departamenti Amerikan i Drejtesise është shprehur me anë të zëdhënësit të vet Lanny Bauer, i cili - gjatë një vizite në Itali për të përkujtuar vrasjet e gjykatësve Borsellino e Falcone nga ana e mafjes -  do të vinte theksin tek rëndësia esenciale që kanë përgjimet gjatë hetimeve.

Ndërsa OSBE duke e ftuar klasën poiltike italiane të heqë dorë nga aprovimi i këtij Projekt-Ligji ose ta modifikojë atë sipas standarteve europjane, shprehej më 15 qershor me anë të Përfaqësueses për Lirinë e Mediave znj. Dunja Mijatovic: “Jam e shqetësuar që Senati miratoi një projekt-ligj që mund të pengojë seriozisht gazetarinë investiguese në Itali duke shënuar një trend drejt kriminalizimit të punës gazetareske. Gazetarët duhet të jenë të lirë të publikojnë të gjitha rastet që janë të interesit publik duke u venë në një pozitë të atillë që të kryejnë punën e tyre investiguese me përgjegjshmëri.” E menjëhershme kundër-përgjigja e Minsitrisë së Punëve të Jashtëme Italiane me anë të zëdhënsit të saj, Maurizio Massari, duke e gjykuar "të papërshtatshme" deklaratën e OSBE në lidhje me këtë masë legjislative ndërkohe kur proçesi parlamentar ndodhet akoma në zhvillim e sipër.

Pozicioni i Këshillit Europjan dhe i Grupit të Shteteve Kundër Korrupsionit (ang. GRECO: Group of States against Corruption), në të cilën Italia ka aderuar më 30 qershor 2007, është po aq kritkues. Slloveni Drago Kos i cili është president i GRECO që nga viti 2002, në një intervistë të dhënë në 30 qershor 2010 për gazetën italiane Fakti i Përditshëm do të vinte theksin tek balancimi i principeve themelore të cilat janë të vlefshme për të gjith. “Ky projekt-ligj do të krijojë vështirësi të rënda për luftën kundër krimit të organizuar – do të shprehej Kos. - Në njërën anë egziston e drejta e mbrojtjes së privatësisë dhe nga ana tjetër, egziston e drejta themelore e shtetasve italian për të jetuar në një realitet të sigurt dhe të informuar. Këto parime duhet të jenë të balancuara. Nuk mund të mbrohet një e drejtë themelore duke shkelur një tjeter të drejtë themelore e ndonjëherë edhe më të rëndësishme, të tilla siç janë liria e kronikës gazetareske dhe e shprehjes. Jam i sigurt se nëse ligji do të aprovohet, dikush në Itali ka për të ngritur çështjen e kushtetutshmërisë së tij dhe gjykatësit tuaj kushtetues, do të përballojnë një detyrë shumë të vështirë”.

E drejta për tu informuar

Ndalimi që u bëhet mediave për të botuar survejimet që i përkasin interesit publik shkel Nenin 21 të Kushtetutës Italiane - që mbron të drejtën dhe detyrën e kronikës gazetareske - gjithashtu shkel edhe ligjin ndërkombëtar. Që të kuptojmë rëndësinë e madhe të gazetarisë investiguese, le të kujtojmë këtu dy raste: atë të ish presidentit të Sh.B.A. Nikson - i cili për skandalin Watergate u detyrua të japë dorëheqjen falë botimit të fakteve nga ana e shtypit të lirë amerikan; dhe vendimin gjyqësor  ‘Sunday Times kundër Britanisë së Madhe’ (26 prill 1979) ku Gjykata Europjane e të Drejtave të Njeriut njohu rolin themelor të mediave të komunikimit lidhur me të drejtën për të informuar publikun mbi proçedimet gjyqsore kundër eksponentëve të rëndësishëm të politikës.

Shumë eksponentë me peshë të Italisë janë të pakënaqur nga publikimet që dalin nëpër faqet e para të gazetave që hedhin dritë mbi çështjet dhe bizneset e tyre - shpesh të dyshimta dhe ilegale. Kush merret me politikë dhe nuk ka asgjë për të fshehur, gjithashtu nuk ka frikë as nga verifikimet e vazhdueshme të medias, pasi në demokraci është themelore sistemi i kontrollit dhe balancimi i ushtrimit të pushtetit. Sjelljet skandaloze dhe penalisht të dënueshme të shumë figurave publike, vetëm një shtyp i lirë mund ti zbulojë, ti thelloj dhe ti përhap për publikun e gjerë që ky i fundit të mund të ushtrojë të drejtën e tij legjitime për tu informuar dhe për të njohur të vërtetën ashtu siç është.

 

Artikulli eshte botuar prane gazetave:

- Gazeta e Vogel: http://www.gazetavogel.al/read.php?id=59654 

- Shqiptari i Italise: http://www.shqiptariiitalise.com/component/content/article/34-itali/202-projektligji-shtupe-i-informacionit-ne-itali.html 

- Shqip: http://216.75.13.41/index/ndryshe/d89b01e8dcc765c8004228550cf2aa2f.html

- Tirana Observer: http://www.tiranaobserver.com.al/index.php?option=com_content&view=article&id=4358:projekt-ligji-shtupe-i-informacionit-ne-itali&catid=40:forum&Itemid=72 

- Gazetaonline: http://gazetaonline.net/2010/projekt-ligji-%E2%80%98shtupe%E2%80%99-i-informacionit-ne-itali/ 

- Albnow: http://www.albnow.com/projektligji-%E2%80%98shtupe%E2%80%99-mbi-informacionin-ne-itali-brunilda-ternova-survejimet-presidenti-i-italise-maurizio-massari-osbe-greco.html

WHO IS AFRAID OF RED YELLOW AND GREEN.

(translated from albanian in english by Brunilda Ternova)

Image: Anri Sala
Who is afraid of red, yellow and green, 2008
Video (2:35 Min.), Loop; Ed. 6
Courtesy of Johnen Galerie, Berlin










On 23 June 2010 - 19:00 pm The Promenade Gallery presents the collective exhibition "Who Is Afraid Of The Red Yellow and Green" with the participation of artists Alban Muja, Adrian Paci, Anri Sala, Artan Shabani, Driant Zeneli and Fani Zguro.
The exhibition consists of presenting the works of some of the most active Albanian artists on the international context. The title is related to one of the works presented in the exhibition, Anri Sala’s video "Who Is Afraid of Red Yellow and Green", realized in 2008. In this video the artist handles fixed plans through an absurd situation where a spider weaves its nest on the traffic-light, without fearing the tension that the lights create. An ironic situation, that resemble the difficult and complicated process which contemporary artists must face today, such as art and the system of rules that it dictates.


Meanwhile the artist from Kosova, Alban Muja, partecipates with the picture "Catch Me" accomplished during his residence in Santa Fe Institution in 2007; in the picture the artist himself is caught running in the desert, challenging everything with enthusiasm. 


Adrian Paci partecipates with the video "Nodody is Romantic Anymore" which tells the story of an Albanian who lives and works as an artist in New York. Not dramatizing the situations, Paci rather converse with the artist testing carefully the dilemmas and suggestions of the latter.


 Artan Shabani, presents two photographs, “The Singing Lions,” whose focus is the dialectics between the influence and consumption of architecture on/by human beings. The music within nature, like frame of history. And yet, ephemeral signifier for the time, already evicted from naturemonument of the dethroned moment, memory’s rust on history. Lacking the shape of any natural object, the memory lives like a parasite within theevoking sound and the sound retransfers within nature thehistory (the past) along with contingent projects of objects, the missing bodies (or which are not the same).

Driant Zeneli, presents the video,''The Dream Of Icarus Was to Make a Cloud''.  An action – the creation of a small cloud, something that happens millions of times on earth – is almost impossible without sophisticated aeronautical equipment. However,Zeneli  considers it fundamental to try, to share with the spectator adream similar to that of Icarus. Boarded on a paraglider, the artist creates a cirrus cloud that lastsa few seconds before dissolving with the mountain wind. At that point, the paraglider is already off-camera and no traces remain of the artist and the utopia he wished to give us.


Fani Zguro partecipates with the picture "To Divide It", which tells a story of the past, such as: how teenagers, in order to save money, used to transform a cigarette into a ruler for being equal with the smoke.


The exhibition "“Who Is Afraid of Red Yellow and Green” will remain open to the public until 31 August 2010 at The Promenade Gallery, Boulevard Skelë Uji i Ftohtë, 9401, Vlora.

THE PROMENADE GALLERY
Address: Bulevardi Skele Uji i Ftohte, 9401 Vlora (Albania)
Mob 1: 00355 69 29 12 759 (AL)
Mob 2: 0039 347 72 86 203 (IT)
E-mail: info@thepromenadegallery.org
Web: www.thepromenadegallery.org

La Leadership Albanese nell’Unità d'Italia (1860-1871)

 Estratto dal libro ‘Gli Albanesi’ (eng.“The Albanians: An Ethnic History from Prehistoric Times to the Present” - 1994) di Edwin Jacques 

(Tradotto dall’inglese in italiano da Brunilda Ternova)

Come in Grecia così anche in Italia i discendenti dei profughi Arbëreshë diedero un contributo significativo per l’unificazione della loro terra d'adozione (n.d.t. Italia) nel 1860-1871. Tra i primi centri e tra i più attivi della rivoluzione c’era il villaggio di Hora e Arbëreshëvet vicino a Palermo, di solito abbreviato in Hora, comunemente noto agli italiani come Piana dei Greci, poi Piana degli Albanesi.

Mentre Garibaldi, che era di stirpe albanese, pensava come e dove iniziare la lotta per liberare gli italiani dall’oppressione Borbonica e unirli in un unico Stato, una Çeta Arbëreshë (Guerriglia Arbëresh) di 400 combattenti provenienti da Hora attaccarono le truppe Borboniche nel mese di Aprile 1860. Francesco Crispi, anche lui un Arbëreshë della Sicilia, che si firmava “un albanese di sangue e di cuore” (rif. Fascismo 13 febbraio 1940; Drita 28 novembre 1937, 11), era il più vicino consigliere di Garibaldi e la mente politica della sua spedizione. Fu Crispi che convinse Garibaldi a navigare da Genova verso la Sicilia il 6 maggio con il suoi famosi “Mille” combattenti.

Tra questi, lo storico Xoxi nominò altri sei uomini che come Crispi erano ex-alunni del Collegio Arbëreshë di San Demetrio Corone in Calabria, Italia meridionale (NAlb 1985, 3:23). Uno di questi era Domenico Mauro, nato da genitori albanesi nel 1812, che divenne un celebre poeta e scrittore. Ma quando iniziarono le insurrezioni popolari contro le ingiustizie sociali abbandonò la penna per la spada e combattè valorosamente sotto Garibaldi.

In effetti, un professore di italiano, Rosolino Petrotta, nella sua serie “Gli Albanesi in Italia” (alb. “Shqiptarët në Itali”, rif. Fascismo 13 febbraio 1940), ha elencato 19 patrioti italo-albanesi di Hora che divennero importanti nella rivolta del 1860. Petrotta sottolineò anche che lo stesso Garibaldi non trascurò questo eroismo e che il 2 Ottobre 1860 aveva dichiarato pubblicamente: "Gli albanesi sono eroi che si sono distinti in tutte le lotte contro la tirannide" (ingl. The Albanians are heroes who have distinguished themselves in all the wars against tyranny).

Continuando a coltivare la loro etnia Albanese, questi combattenti Arbëreshë di Hora erano caratterizzati con queste parole dal cronista italiano Aba nella spedizione di Garibaldi: “Sono gente orgogliosa e onesta, sono orgogliosi della loro origine. Nelle loro canzoni mantengono vivo il sentimento di quattro secoli, e ancora sognano che un giorno i loro cari saranno in grado di tornare alla loro lontana Patria ancestrale” (ingl.: “They are proud and honest people, they are proud of their origin. In their songs they keep alive the feeling of four centuries, and still dream that one day their kin will be able to return to their distant ancestral Homeland”, rif. NAlb 1985, 3:23).

Il sostegno dei molti coraggiosi patrioti Arbëreshë aiutò Garibaldi a sottomettere l’isola in fretta, e quando passò al sud d’Italia, i guerrieri Arbëreshë di quella regione lo accolsero con gioia indescrivibile. L’Italia come una nazione unita deve molto ai discendenti di quei profughi albanesi. Si deve ricordare che uno di loro, Francesco Crispi, avrebbe servito due volte come primo ministro d'Italia (1887-1891 e 1893-1896).

Anche due figure illustri della letteratura devono essere tenute in considerazione. Girolamo (o Geronimo) De Rada (1814-1903), uno dei più grandi poeti Albanesi, nato a Macchia vicino a Cosenza nel sud Italia. Altrettanto eccezionale è stato il poeta Giuseppe Skiro (1865-1927), che discendeva da una famiglia albanese della Hora di Palermo e che è considerato il successore diretto di De Rada. A partire da circa 1861 migliaia di questi Arbëresh di Sicilia cercarono una vita nuova nel Nuovo Mondo emigrando in molti a New Orleans. La loro storia è raccontata da Bret Clesi nel suo libro  “Gli Arbëreshë e la Contessa Entellina” (ingl. “The Arbëreshë and Contessa Entellina”, rif. Liria 1 March 1984, 4).

 È stato riportato che nel 1901 gli Arbëreshë del Sud Italia avevano 80 comuni, 27 di rito greco (chiese Uniat correlate a Roma), e 53 del rito latino o romano cattolico, con una popolazione totale di 208.410 persone (rif. Barbarich 1905, 331 - 33). I comuni Arbëreshë erano distribuiti come segue nelle province meridionali italiane: Catanzaro 13, Cosenza 29, Campobasso 7, Lecce 10, Foggia 7, Potenza 5, Palermo 5 e Catania 3 (rif. Dituria 1 giugno 1909, 83-85).

Attualmente, Mahir Domi nel suo studio statistico “Gli Insediamenti Albanesi nel Mondo” (ingl. “Albanian Settlements in the World”, rif. Liria 28 Marzo, 1980, 3) stima che circa 136.000 di queste persone Arbëreshë in 55 villaggi ancora parlano albanese, considerando che circa 182.000 Arbëreshë in altri villaggi non lo parlano più. Eqrem Çabej nel “Il mondo delgli Arbëresh” (ingl. “The World of the Arbëreshi”, rif. NAlb 1987, 6:28), ha osservato che coloro che vivono nelle regioni montuose sembrano aver conservato la loro lingua e cultura meglio rispetto a quelli che vivono in aperta campagna. Eppure sembra notevole il fatto che dopo 500 anni in Italia, così tanti Arbëreshë che vivono nelle loro compatte comunità non sono stati del tutto assimilati. Le usanze, i costumi, le poesie, le canzoni e le tradizioni sono state tramandate da madre a figlio per generazioni, utilizzando il loro dialetto Arbëreshë della lingua Albanese. Cinquecento anni dopo la loro partenza dalla Patria la figlia di un Arbëreshë che ora vive negli Stati Uniti, riporta in modo del tutto comprensibile in lingua Albanese una canzone nostalgica che tradizionalmente cantano come hanno lasciato la loro chiesa in Italia. Voltandosi ad Est verso la Patria cantavano:  “Patria, luogo di bellezza, / Ho lasciato, per mai più trovarti. / Laggiù ho lasciato mio padre, / Laggiù ho lasciato mia madre, / Laggiù ho lasciato mio fratello. . . / Sono partito per non vederti mai più”(ACB 1985, 18-19).

La loro lingua e le loro tradizioni sono state perpetuate nelle loro giornali e pubblicazioni. Uno di loro, il Prof. Francesco Solano, detiene attualmente la cattedra di lingua e letteratura albanese presso l'Università di Cosenza, di solito scrivendo con lo pseudonimo di Dushko Vetmo. È stato riportato di recente che molti dei municipi portano ancora lo stemma ufficiale della aquila nera a due teste di Skanderbeg (rif. Fascismo 9 febbraio 1940).

Resistendo alla de-nazionalizzazione, un arbëresh ha riferito che “anche sulle bottiglie di vino che produciamo nei nostri villaggi, abbiamo la figura di Skanderbeg sulle etichette” (rif. Liria 16 maggio 1980, 4). Nel 1983 il governo albanese ha riconosciuto questa eredità e ha presentato un busto dell’eroe nazionale per la piazza Skanderbeg di Spezzano Albanese (ibid.). Un altro busto di questo tipo è stato eretto nella comunità Arbëreshë di San Nicola del Alto di Catanzaro (rif. Liria 1 Maggio 1984, 1). In comunità come queste, i molti italo-albanesi preservano il loro amore per l’antica Patria mentre ancora danno il loro specifico contributo al nuovo.

Pubblicato presso il portale Jemi: http://www.jemi.it/approfondimenti/storia-mainmenu-47/1-varie/1301-la-leadership-albanese-nellunita-ditalia-1860-1871 

__________________________________________________________________________________________

Versione Inglese

Albanian leadership in the Unification of Italy (1860-1871)

As in Greece, so in Italy the descendants of the Arbëreshë refugees made significant contributions to the unification of their adopted land (1860-1871). Among the earliest and most active centers of the revolution was their village of Hora e Arbëreshëvet near Palermo, usually abbreviated to Hora; this was commonly known to Italians as Piana dei Greci, later Piana degli Albanesi.

While Garibaldi, who came from Albanian stock, was pondering how and where to begin the struggle to free Italians from Bourbon oppression and unite them in a single state, an Arbëreshë çeta of 400 fighters from Hora attacked the Bourbon troops in April 1860. Francesco Crispi, also an Arbëreshë from Sicily, who signed himself an "Albanian by blood and by heart" (Fashizmi 13 February 1940; Drita 28 November 1937, 11), was Garibaldi's closest advisor and the political brain of his expedition. It was Crispi who persuaded Garibaldi to sail from Genoa for Sicily that 6 May with his famous "One Thousand" fighters.

Of these the historian Xoxi names six men besides Crispi who were former students of the Arbëreshë college of San Demetrio Corone in Calabria, southern Italy (NAlb 1985, 3:23). One of these was Domenic Mauro, born of Albanian parentage in 1812, who became a celebrated poet and author. But when popular uprisings against social injustice began, he forsook the pen for the sword and fought bravely under Garibaldi.

In fact, an Italian professor, Rosolino Petrotta, in his series "Shqiptarët në Itali" (Albanians in Italy) (Fashizmi 13 Feb. 1940), has listed 19 Italo-Albanian patriots from Hora alone who became prominent in the uprisings of 1860. Petrotta pointed out too that Garibaldi himself did not overlook this heroism, but on 2 October 1860 had declared publicly, "Gli albanesi sono eroi che si sono distinti in tutte le lotte contro la tirannide" (The Albanians are heroes who have distinguished themselves in all the wars against tyranny).

Still cherishing their Albanian ethnicity, these Arbëreshë fighters of Hora were characterized in these words by Italian chronicler Aba with the Garibaldi expedition: "They are proud and honest people, they are proud of their origin. In their songs they keep alive the feeling of four centuries, and still dream that one day their kin will be able to return to their distant ancestral Homeland" (NAlb 1985, 3:23).

The courageous support of the many Arbëreshë patriots helped Garibaldi to quickly subdue the island, and when he crossed over to southern Italy, the fighting Arbëreshë of that region welcomed him with indescribable joy. Italy as a united nation owes much to the descendants of those Albanian refugees. It must be remembered that one of them, Francesco Crispi, would serve twice as prime minister of Italy (1887-1891 and 1893-1896).

Two distinguished literary figures must also be noted. Girolamo (or Jeronim) De Rada (1814-1903), one of the greatest Albanian poets, was born at Macchia near Cosenza in southern Italy. Equally outstanding was the poet Giuseppe Skiro (1865-1927), who came from Albanian stock at Hora of Palermo and who is considered De Rada's direct successor. Beginning about 1861 thousands of these Sicilian Arbëreshi sought a new life in the New World, many going to New Orleans. Their story is told by Bret Clesi in his 'The Arbëreshë and Contessa Entellina" (Liria 1 March 1984, 4).

In 1901 the Arbëreshë of southern Italy were reported to have 80 towns, 27 of the Greek rite (Uniat churches related to Rome), and 53 of the Latin or Roman Catholic rite, with a total population of 208,410 persons (Barbarich 1905, 331-33). Arbëreshë towns were distributed as follows in the southern Italian provinces: Catanzaro 13, Cosenza 29, Campobasso 7, Lecce 10, Foggia 7, Potenza 5, Palermo 5 and Catania 3 (Dituria 1 June 1909, 83-85).

Currently, Mahir Domi in his statistical study of "Albanian Settlements in the World" (Liria 28 March 1980, 3) estimates that about 136,000 of these Arbëreshë people in 55 villages still speak Albanian, whereas about 182,000 Arbëreshë in other villages can no longer speak it. Eqrem Çabej, in his 'The World of the Arbëreshi" (NAlb 1987, 6:28), observed that those living in mountainous regions seem to have retained their language and culture better than those living in open country. Yet it seems remarkable that after 500 years in Italy, so many Arbëreshë living in their compact Albanian communities have not been altogether assimilated. Customs, costumes, poems, songs and traditions have been passed down from mother to child for generations, using their Arbëreshë dialect of the Albanian language. Five hundred years after their departure from the homeland an Arbëreshë daughter now living in the United States quoted in quite understandable Albanian a nostalgic song they traditionally sang as they left their church in Italy. Turning to the East toward the homeland they would sing, "Motherland, place of beauty, / I have left, never again to see you./ Over there I have left my father, / Over there I have left my mother, / Over there I have left my brother. . . /1 have left, never to see you again" (ACB 1985, 18-19).

Their language and traditions have also been perpetuated in their own newspapers and publications. One of their number, Prof. Francesco Solano, presently holds the chair of Albanian language and literature at the University of Cosenza, usually writing under the pen name Dushko Vetmo. Here it was reported recently that many of the town halls still bear the official emblem of the black two-headed eagle of Skanderbeg (Fashizmi 9 February 1940).

Resisting denationalization, another reported that "even on the bottles of wine we produce in our villages, we have the figure of Skanderbeg on the labels" (Liria 16 May 1980, 4). In 1983 the Albanian government recognized this heritage and presented a bust of the national hero for the Skanderbeg Square of Spezzano Albanese (ibid.). Another such bust was erected in the Arbëreshë community of San Nicola del Alto of Catanzaro (Liria 1 May 1984, 1). In just such communities as these did the many Italo-Albanians preserve their love for the old homeland while yet making their distinct contribution to the new.


Edwin Jacques, The Albanians: An Ethnic History from Prehistoric Times to the Present  (1994)
 

GRA EMIGRANTE NË KAPITALIZMIN ITALIAN

nga Migena Proi *

(Përktheu nga italishtja në shqip Brunilda Ternova)


Dhjetvjeçari i fundit i fenomenit të emigrimit është karakterizuar nga e ashtëquajtura “feminilizim”. Mashkulli, protagonist i padiskutuar i flukseve të para emigruese, ja ka lënë vendin femrës. Reflektimet e fundit sociologjike dëshmojnë një figurë femërore gjithmon e më pak anësore. Emigrantet e para që mbërrinin në Itali ishin të shtyra jo nga vullneti i tyre i pavarur por nga nevoja për të ndjekur një figurë mashkullore, si psh. babai ose bashkëshorti.
Sot femrat e çfarëdolloj etnie, moshe dhe feje qofshin, lënë Atdheun, të afërmit, fëmijët dhe zakonet e tyre, për tu kthyer në protagoniste absolute të kapitalizmit italian. Udhëtimi i vërtet fillon kur mbërrijnë në Itali, vend në të cilin të jesh grua dhe emigrante është një sfidë e përditëshme kundër paragjykimeve. Vështirësitë e para, më shumë se të lidhura me çështjet ekonomike, materjale ose gjuhësore, kanë të bëjnë me identitetin. Në fakt integrimi mbart në vetvete ndërmjetësimin midis vlerave të vjetra, të vendit të origjinës, dhe vlerave të reja të shoqërisë italiane.
Proçesi i ridimensionimit si femër, duke përqafuar pika të reja riferimi, është një proçes i dhimbshëm: çdo emigrant dëshiron ti përshtatet sitilit të ri të jetës, pa dashur të heq dorë nga rrënjet e veta të origjinës. Në këtë proçes të zhvillimit personal rëndojnë një sërë faktorësh, të cilët mund të jenë sa negativë ashtu edhe po aq pozitivë. Sigurisht, kushtet favorizuese janë më të shumta nëse grupi shoqëror i origjinës të emigrantit, nuk i përket një sistemi vlerash antipodë në krahasim me realitetin italian.
Ndërkohë, një aspekt jashtëzakonisht negativ është stigmatizimi që gratë emigrante – ashtu si të gjith emigrantët në përgjithsi – përballojnë. Klishetë që u caktohen atyre janë nga më të ndryshmet: nga shablloni i femrës së huaj së pandershme që ka ardhur në Itali me të vetmin qëllim për të “vjedhur” burrat e femrave italiane, deri tek shablloni i femrës së nështruar të një shoqërie patriarkale që ka zgjedhur të mbulohet me vello. Të manovrosh për të gjetur ekuilibrin e brendëshëm në një ambient që të gjykon apriori, nuk është e lehtë as për ekuilibruesin më të mirë.
Identiteti dhe vetvlersimi vihen në një provë të vështirë edhe nga çështje që kanë të bëjnë me aspektin profesional. Edhe pse shumë femra të huaja janë të dipllomuara, gjenden të detyruara të kryejnë punë që nuk i korrespondojnë nivelit të studimeve të tyre universitare. Legjislacioni italian garanton njohjen e titullit të studimeve të kryera jashtë Italisë, por janë të pakta femrat që bëjnë kërkesë për njohjen e titujve të tyre, të shkurajuara nga burokracia e cila është e gjatë. Megjithatë, ajo që përfaqson një diskriminim edhe më real nuk është vetëm kryerja e punëve që nuk u përkasin nivelit të tyre studimor, por edhe tiopologjia e profesionit në të cilin gjenden të burgosura.
Egziston faktikisht një ndarje në punësim e kushtëzuar nga kategoria e përkatësisë dhe e vlefshme sidomos për emigrantët, nga ku del se femrat emigrante janë të dënuara automatikisht të jenë të punësuara në sektorin e punëve shtëpiake. Femra “kujdestare” (ita. “badante”) – një siguri e vërtet psikologjike për shumë familje italiane – është një figurë që përmbush deficitin e welfare-it italian. Në shkëmbim të një rroge jo shumë të lartë, punëdhënësi ka mundësi të blejë jetën private dhe të adminsitrojë plotësisht ditët e emigrantes. Jo pa qëllim, një rrymë e studimeve sociologjike sheh në profesionin e “kujdestares” një tip të ri të shfrytezimit kapitalist: nuk tregëtohen mallra, por tregëtohet dashuri dhe përkujdesje.
Energjitë që femrat investojnë në vëndet perëndimore, influencojnë negativisht në raportet e tyre intime duke shkaktuar një prishje të strukturës së familjeve të tyre të origjinës. Dhe faktikisht shumë prej tyre duke marrë vendimin për të ardhur në Itali,  mënjanojnë, qoftë edhe pjesërisht, rolin e tyre si nënë duke i lënë femijët e tyre në vëndin e origjinës. Edhe kur fëmijët kanë mundësi të bashkohen me nënat e tyre në këtë udhëtim shpresash, femrat e huaja janë të penalizuara pasi nuk kanë si mbështetje atë rrjet familjar që gëzojnë nënat italiane që punojnë.
Për të eliminuar çdo lloj forme viktimizmi, ështe e drejtë të kihet parasysh ajo qe sociologja amerikane Barbara Ehrenreich, theksonte para disa vitesh: situatën aspak të lumtur të tregut të punës së femrave emigrante për shkak të mungesës së emancipimit të vërtet të femrave të “tjera” perëndimore. Në realitet realizimi profesional nuk solli një ri-shpërndarje të barabartë të detyrimeve shtëpiake me meshkujt. Femrat emigrante përballen me kryerjen e atyre punëve tipike femërore, që kohë më parë i kryenin femrat jo të emancipuara përëndimore.
Gjithashtu Italia, në ndryshim me vëndet e tjera europjane, vuan akoma nga një udhëheqje eskluzivisht maskiliste nëpër institucionet zgjedhimore. Një prani më e madhe femërore në politikë – me anë të një përfaqsimi konkret dhe jo vetem formal – do mundësojë ringritjen e fatit të shumë femrave. Mbështetja dhe  inkurajimi i ambicieve politike të femrave emigrante që e meritojnë, mund të jetë çelësi për të përmirsuar kushtet e femrave emigrante ne Itali. Jo sepse të huajat do jenë më mirë, por thjesht sepse duke u nisur nga eksperienca e tyre personale debati politik mund të përqendrohet mbi problemet e emigranteve.
* Migena Proi është shqiptare me origjinë dhe shkruan në periodikë dhe site ueb ndërkulturorë të ndryshëm që u drejtohen komuniteteve emigrante në Itali. Artikulli është botuar fillimisht në gazetën “Shenja dhe Ëndrra” (ita. “Segni e sogni”)



link: http://migenaproi.wordpress.com/2010/06/16/gra-emigrante-ne-kapitalizmin-italian/
____________________________________________________________________________________

ITALIANO

DONNE MIGRANTI NEL CAPITALISMO ITALIANO

A cura di Migena Proi *

L’ultimo decennio del fenomeno migratorio è stato caratterizzato dalla cosiddetta “femminilizzazione”. L’uomo, protagonista indiscusso dei primi flussi migratori, ha ceduto il passo alla donna. Le ultime riflessioni sociologiche mostrano una figura femminile in un ruolo sempre meno marginale. Le prime migranti giunte in Italia erano spinte non da una loro volontà autonoma, ma dalla necessità di seguire una figura maschile, quale il padre o il marito. Oggi, donne di ogni colore, età e religione si lasciano alle spalle Patria, affetti, figli e abitudini, per immergersi da assolute protagoniste nel capitalismo italiano. Il vero viaggio ha inizio quando approdano qui, in Italia, dove essere donna e migrante è una sfida quoti-diana ai pregiudizi. Le prime difficoltà, più che essere legate a questioni economiche, materiali o linguistiche, sono inerenti all’identità.

Infatti l’integrazione comporta una mediazione tra i vecchi valori, del loro paese d’origine, e i nuovi valori, quelli della società italiana. Ripensarsi come donne, abbracciando nuovi punti di riferimento, è un processo doloroso: ogni migrante vorrebbe adeguarsi al nuovo stile di vita, senza dover per questo rinunciare alle proprie radici. Su questo processo di evoluzione personale incidono vari fattori, che possono essere più o meno positivi.

Sicuramente agevola non provenire da una società con un sistema di valori agli antipodi rispetto alla realtà italiana. Invece un’ aspetto assolutamente negativo è la stigmatizzazione alla quale le donne migranti, così come gli immigrati in genere, sono soggette. I clichè attribuiti loro sono diversi: si va dalla stereotipo della donna straniera dai facili costumi, che giunge in Italia con l’unico scopo di “rubare “ l’uomo alle donne italiane, allo stereotipo della donna succube di una società patriarcale unicamente perché sceglie di indossare il velo. Destreggiarsi e trovare l’equilibrio interiore in un ambiente che giudica a priori, non sarebbe facile per il miglior equilibrista.

L’identità e l’autostima sono messe a dura prova anche da questioni inerenti l’ambito professionale. Sebbene molte straniere siano diplomate o laureate, si ritrovano a dover svolgere professioni non corrispondenti al loro titolo di studio. La legislazione italiana garantisce il riconoscimento di titoli di studio conseguiti all’estero, ma poche donne ne fanno richiesta, scoraggiate dai lunghi tempi burocratici. Tuttavia ciò che rappresenta una reale discriminazione non è svolgere lavori non all’altezza delle aspettative, quanto piuttosto il tipo di professione in cui si viene ingabbiati.

Sussiste infatti una sorta di segregazione occupazionale determinata dal genere d’appartenenza, valida in particolar modo per gli immigrati, dal quale consegue che essere donna e migrante ti condanna, in maniera quasi automatica, ad essere impiegata prevalentemente nel settore del lavoro domestico. La donna “badante”,
vera e propria rassicurazione psicologica per molte famiglie, colma i deficit del welfare italiano. In cambio di uno stipendio non particolarmente elevato, il datore di lavoro ha la possibilità di comprare la vita privata e di gestire interamente le giornate della migrante. Non a torto, un filone di studi sociologi intravede nella professione di “badante” un nuovo tipo di sfruttamento del capitalismo: non si commerciano merci, ma amore e cura. L’energia, che le donne riversano nei paesi occidentali, incide in maniera negativa sui loro affetti più prossimi, causando una vera e propria destrutturazione delle loro famiglie d’origine. Infatti molto di esse con la decisione di venire in Italia, accantonano, almeno in parte, il ruolo di madre, lasciando i figli nella loro terra d’origine.

Anche quando i bambini hanno la possibilità di seguire la madre nel viaggio della speranza, quest’ultima è comunque penalizzata, non potendo godere della rete parentale di cui gode una madre italiana che lavora. Per sgomberare il campo da possibili vittimisti, è giusto tenere in considerazione ciò che la sociologia americana, Barbara Ehrenreich, qualche anno fa, faceva notare: la non felicissima condizione nel mercato del lavoro delle donne immigrate è causa diretta della mal riuscita emancipazione delle “altre” donne, quelle occidentali. Infatti alla realizzazione professionale non è conseguito un equa ripartizione dei lavori domestici con gli uomini. Le donne migranti si ritrovano dunque a svolgere tutti quei lavori tipicamente femminili, che un tempo svolgevano le non emancipate donne ccidentali.
Inoltre, l’Italia, a differenza degli altri paesi europei, soffre ancora di una leadership quasi esclusivamente maschile nelle istituzioni elettive. Una maggior presenza femminile in politica, a cui seguisse una rappresentanza sostanziale e non solo formale, potrebbe risollevare il destino di molte donne. Sostenere e incoraggiare le ambizioni politiche di meritevoli donne migranti potrebbe essere la chiave per migliorare la condizione femminile delle migranti in Italia. Non perché le straniere siano meglio, ma semplicemente perché, partendo dalla loro esperienza personale, potrebbero incentrare il dibattito politico sui reali problemi delle migranti.

* Migena Proi, albanese, scrive per vari periodici e siti interculturali, rivolti alle comunità migranti residenti in Italia. L’articolo è stato pubblicato presso il giornale “Segni e sogni” periodico migrante.

Estratto da “La Piattaforma dell’Albania Naturale” di Koço Danaj

Tradotto dall’albanese in italiano da Brunilda Ternova 

(pubblicato in inglese, serbo, greco, macedone)


La Base della Piattaforma
- La piattaforma dell’Albania Naturale si basa sul patrimonio positivo degli albanesi sin dall’epoca di Skanderbeg e dell'esperienza della Lega di Prizren. La Lega di Lezha nel 1444 e quella di Prizren nel 1878 rimangono le due vette degli sforzi degli albanesi per unirsi.
- La piattaforma trova fondamento nell’Assemblea di Valona, che proclamò l'Indipendenza dell’Albania Naturale e non quella dell'Albania di oggi. L'Albania oggi - con 28748 km quadrati - è un prodotto della Conferenza di Londra nel 1913.
Per quanto riguarda la sua composizione, l’Assemblea di Valona e il successivo Governo Provvisorio rappresentavano quasi tutti i territori albanesi, compresi quelli che erano occupati dagli eserciti dei paesi balcanici, dando così all’assemblea un carattere nazionale. Durante l'elezione del Governo Provvisorio, il 4 dicembre 1912, dei suoi 63 delegati, 16 erano dal Kosova, da Skopje e da altre città, mentre 7 erano da Camëria.
- Altresì nel Governo di Valona, ad eccezione di Isa Boletini - il quale, sebbene non avesse nessuna carica d’ufficio, era uno dei più stretti collaboratori di Ismail Qemali - facevano parte come membri personalità provenienti dal Kosova e da altri territori albanesi occupati, come Vehbi Dibra (Agolli) in qualità di Presidente del Comitato di Saggi, Mehmet Pashë Derralla il Ministro della Difesa e Hasan Prishtina; quest'ultimo è stato poi nominato Ministro dell'Agricoltura.
Mentre nel Comitato dei Saggi dell'Assemblea d’Albania, oltre a Vehbi Agolli, vennero eletti dal Kosova e da altri territori orientali albanesi altri tre membri - Bedri Pejani, Sali Gjuka e Ajdin Draga.
Nelle dichiarazioni rilasciate alle grandi potenze il 28 e 29 novembre del 1912, Ismail Qemali, non involontariamente evidenziò questa particolare realtà, affermando che la proclamazione d’Indipendenza e la costituzione del Governo Provvisorio furono un’opera dell’Assemblea Nazionale, con la partecipazione di rappresentanti di tutti i territori albanesi, senza distinzione religiosa e/o di regione.
Ecco un documento che testimonia chiaramente la visione dei deputati albanesi riuniti all’Assemblea di Valona. Il documento riporta la data 2 gennaio 1913. Si chiama Memorandum e viene indirizzato alla Conferenza degli Ambasciatori riuniti a Londra:
“I sottoscritti, rappresentanti del Governo Provvisorio Albanese hanno l’onore di presentare davanti alla Conferenza degli Ambasciatori delle Grandi Potenze a Londra il punto di vista albanese, facendo presente le legittime richieste dell’Albania. È un fatto storicamente accertato che il popolo Albanese costituisce un gruppo etnico e compatto, omogeneo e tra i più importanti della penisola balcanica. La sua origine e il suo linguaggio, le sue usanze e il suo carattere si distinguono totalmente dalle razze limitrofe… Il popolo albanese si ispira … a esigenze locali e ai sentimenti dei vicini balcanici per dichiarare che la pace e la tranquillità della penisola saranno garantiti solo se alla futura Albania verrà data una configurazione omogenea.
Detto questo, il popolo albanese richiede per il suo Paese i suoi confini naturali, imposti sia da condizioni etniche che dal suo diritto di primo residente. I confini che rivendichiamosono quelli che andranno nel corso di una linea di demarcazione che parte dagli attuali confini del Regno del Montenegro, e che comprendono insieme al loro interland anche le città di Peja, Mitrovica, di Prishtina, di Shkup, di Manstir fino a Meçovë, conservando gli attuali confini fino a Preveza.
Firmato da, Rasih Dino, Mehmet Konica, Filip Noga.”
(Menti brillanti, chiaroveggenti, patriottiche e visionarie. Questo stesso Memorandum potrebbe essere inviato oggi agli uomini di stato dell'Unione Europea, come Solana, Barroso, Sarkozy, Brown, Merkel, Berlusconi, ecc. Cambierebbe solamente la data, niente altro, né la denominazione dei confini né il preavviso sulla pace nei Balcani!)

- La Piattaforma inoltre si basa sui documenti della Conferenza di Bujan del 31 dicembre 1943, che proclamava l'unificazione del Kosova con l'Albania che si sarebbe verificato dopo la seconda guerra mondiale. I punti principali di questa conferenza sono riportati di seguito:
"1. Kosova e Piana di Dukagjin (alb. Rrafshi i Dukagjinit) sono in gran parte abitate da albanesi.
2. L'aspirazione perenne degli albanesi di Kosova e di Rrafshi i Dukagjin è quello di unirsi all'Albania.
3. Il modo migliore per gli albanesi di unirsi all'Albania è la lotta comune con gli altri popoli della Jugoslavia.
4. Il popolo albanese del Kosova avrà la possibilità di determinare il proprio destino come un risultato della lotta comune contro gli occupatori.
5. La determinazione del proprio destino comprende anche il diritto di autodeterminazione fino al punto di rottura.
6. Questo diritto è stato concesso dai grandi alleati antifascisti e grazie alla Lotta Nazionale di Liberazione della Jugoslavia e dell'Albania, in linea con gli impegni sottoscritti nella Carta Atlantica, nonché nella Conferenza di Mosca e di Teheran.”

- La Piattaforma si basa sul giuramento dei combattenti dell’Esercito di Liberazione Nazionale del Kosova, della Repubblica di Macedonia e della Valle di Presheva. Il giuramento considera l'unificazione delle terre albanesi come il nucleo della loro lotta. Il testo del giuramento del combattente dell’Esercito di Liberazione Nazionale del Kosova recita come segue: "Io, il soldato del Esercito di Liberazione Nazionale del Kosova, giuro di combattere per la liberazione delle terre albanesi e la loro unificazione."

- La Piattaforma è conforme alla Costituzione della Repubblica d'Albania, che considera l'unificazione degli albanesi come una legittima aspirazione secolare. Nel suo Preambolo si dice quanto segue: "Noi, il popolo d’Albania ... condividendo l’aspirazione secolare del popolo albanese per l'identità nazionale e l’unificazione ...”. La consacrazione del diritto di unificazione nazionale grazie alla Costituzione dell'Albania, l'attestazione di questo diritto attraverso un referendum popolare, la sua accettazione anche da parte degli esperti internazionali della Commissione di Venezia e recentemente dagli esperti della NATO, costituisce il fondamento di base per l’architettura della missione non compiuta degli albanesi.

Perché ora?
- Perché la missione principale degli albanesi è rimasta ancora incompiuta. L’insurrezione degli albanesi negli anni 1911-1912 è rimasta una insurrezione incompiuta. Indipendenza dell'Albania è stata riconosciuta e realizzata in quanto tale, solo in una parte del territorio albanese. Le altre parti del territorio e della nazione albanese sono rimaste al di fuori e furono annesse da altri Paesi.

- La guerra cosiddetta di Liberazione Nazionale, durante la Seconda Guerra Mondiale antifascista è rimasta una rivolta incompiuta. Venne realizzata solo una parte di essa, che aveva a che fare con il concetto di "liberazione", ma è rimasta senza essere realizzata quella parte che aveva a che fare con il concetto di "nazionale". Più della metà della nazione è stata esclusa ed è rimasta fuori dai confini attuali dell’Albania.

- La rivolta del popolo albanese in Kosova che prese slancio all'inizio del 1998, è rimasta di nuovo una rivolta incompiuta. Essa realizzò solo la secessione del Kosova dalla Serbia, non ancora completando la sua seconda parte ovvero l’unione con il tronco nazionale dell'Albania.

- La rivolta degli albanesi in Macedonia nel 2001 ha avuto lo stesso destino. Iniziò come una rivolta nazionale di liberazione ma finì solo con qualche diritto umano e qualche libertà per gli albanesi; quest’ultimi dovettero accettare un altro Stato come la loro Patria.

- In realtà, il compimento della missione da parte dell’Elite politica albanese nel triangolo tra Tirana-Prishtina-Tetovë-Shkup ha un forte e incoraggiante nucleo, ed è anche una nozione europea.


Qual è il supporto storico dell’Albania Naturale?
Per quasi un secolo, gli albanesi hanno festeggiato il 28 novembre 1912, come giorno dell'indipendenza. Tuttavia, i confini amministrativi furono definiti in seguito dalla Conferenza degli Ambasciatori a Londra il 29 luglio del 1913, che con le sue decisioni, divise il territorio albanese in cinque parti.
Tutti i leader albanesi seguenti - Ahmet Zogu, Enver Hoxha, Fadil Hoxha, Shaban Polluzha, Bedri Pejani, Ali Ahmeti, Menduh Thaci, Ibrahim Rugova, Fatmir Sejdiu, Mustafa Kruja, Mehdi Frasheri, Sali Berisha, Fatos Nano, Hashim Thaci, Alfred Moisiu, Ramush Haradinaj, Agim Ceku, Rexhep Mejdani, Bamir Topi e altri, non hanno riconosciuto la Conferenza di Londra del 1913 ma solo il 28 novembre 1912. A sua volta, la comunità internazionale non ha riconosciuto il 28 novembre 1912 e ha definito i confini albanesi il 29 luglio 1913. Gli albanesi, a loro volta non hanno riconosciuto la Conferenza di Londra del 1913 ma hanno riconosciuto solamente l’Albania Naturale. Tuttavia, essi non si sono mai espressi. Pertanto, è giunto il momento di esprimersi, di fornire argomenti e di agire subito.

La piattaforma per l'Albania Naturale tiene conto della realtà politica nella regione.
Al momento attuale, le grandi potenze stano correggendo i propri errori nei confronti dei popoli dei Balcani e in particolare verso gli albanesi. Ecco alcune delle correzioni che le grandi potenze hanno fatto per gli errori commessi in precedenza:
- Il Montenegro ha riconquistato l'indipendenza, che gli era stata violentemente negata dalla Conferenza di Versailles nel 1919;
- La Bosnia ha riacquistato l'indipendenza che la Conferenza di Versailles gli negò nel 1919;
- La Piattaforma, tiene conto del fatto che non ci sono tabù tra gli ambienti politici e governi democratici regionali, riguardo i temi relativi alle questioni che hanno a che fare con il nocciolo duro delle nazioni.
- La piattaforma per l'Albania Naturale fa un’analisi approfondita e prende in considerazione i cambiamenti geo-politici regionali, i cambiamenti che vanno a favore della nazione albanese, i ri- aggiustamenti dei danni prodotti dal passato conflittuale e le rettifiche da parte delle stesse grandi potenze.

Quali sono gli strumenti per l'Albania Naturale?
- Gli strumenti per l’Albania Naturale sono il dialogo e il dibattito democratico.
- Nel corso di un secolo, gli albanesi hanno versato tanto di quel sangue da costruire più di una singola Albania. Pertanto, non c'è più bisogno di sangue. La piattaforma si basa sul motto: Un dialogo con tutti e con ciascuno, un dialogo per tutto e senza previa decisione su qualsiasi argomento.
Oggi, quando la forza del diritto è prioritaria rispetto al diritto della forza del più forte, è giunto il momento per gli albanesi di esigere i propri diritti nazionali. Di conseguenza, la Piattaforma dà priorità al dibattito, al dialogo, al rispetto per l'essenza della democrazia, vale a dire autodeterminazione dei popoli, e in particolare, al diritto e alla necessità di un referendum popolare.


Relazioni con i Paesi vicini.
Nessuno dei vicini dovrebbe avere alcun timore dell’Albania Naturale. Il nazionalismo albanese rispetta la cultura e le tradizioni dei paesi vicini e non è nient’altro che patriottismo progressista ed emancipato; Essenziale per la stabilità regionale, non insulta e non ignora le minoranze etniche e le nazioni, al contrario, le rispetta. In questo contesto il patriottismo degli albanesi è bello, desiderabile, non controverso e indispensabile per la stabilità regionale; Questo tipo di patriottismo è un ‘dovere’ per il futuro dei nostri figli e dei nostri nipoti. La Piattaforma dell’Albania Naturale accetta il patriottismo ma respinge l'etnocentrismo.
L’Albania Naturale non si basa sulle artificiosità, non si basa su miti e leggende, non va a scapito degli altri e non prevarica sugli altri popoli ma si colloca lì dove ci sono degli albanesi. Essa mira a realizzarsi non sulla storia antica o medievale, ma sulla realtà di oggi. Essa riconosce la storia, ma sa ammettere anche la realtà quando è dolorosa. Quindi cerca di dire ai suoi vicini che non dovrebbero innalzarsi sulla schiena degli albanesi, ma sulla loro schiena. L’Albania Naturale non affronta e non si occuperà delle regioni di Molla e Kuqe, Parga, Kosanica e Topica, ma si occuperà di Mitrovica, Presheva, Ulqin, Struga, Çamëria, ecc., in modo tale che esse non subiscano il destino delle loro sorelle in futuro.
La conoscenza della realtà porta anche le sue soluzioni, porta anche la sua stabilizzazione. L’occultamento di questa realtà, porta anche i traumi, l’instabilità, la violenza e i conflitti. Conoscere la realtà comprende in sé anche il dolore della verità. Oramai, questa verità è ovvia con chiarezza. I confini dell’Albania con gli altri paesi dei Balcani non sono naturali, ma sono artificiali. Così come i territori limitrofi di alcuni Stati non sono completamente naturali, ma sono artificiali. E questa artificialità appare chiaramente dal fatto che questi Stati hanno al proprio interno, territori e popolazioni albanesi. L’occultamento di questa realtà racchiude dolore e inganno che dura da un secolo. Questo inganno non può durare ancora, anche poiché, oramai è stato capito da tutti. Ma il dolore della Verità è più leggero rispetto al dolore dell’Inganno. L’Albania Naturale è parte integrante del dolore della Verità, ed ecco perché ha anche un futuro.
La situazione attuale della suddivisione dell’Albania è simile ai principati feudali risalenti al periodo dell’Impero Ottomano. Mentre, l'Albania Naturale è un concetto europeo progressista e occidentale e come tale segue i principi dell'organizzazione europea. È un concetto contemporaneo, considerando che la presente situazione dei territori albanesi è simile al periodo ottomano.

L’Albania Naturale sta al di là delle convinzioni politiche
L’Albania Naturale richiede una riunificazione, sconosciuta dagli albanesi in precedenza. Ciononostante, non richiede questa unificazione a fini di potere, ma per la nazione e per lo Stato. La richiesta di unificazione, sia per la Nazione che per lo Stato, sta al di là delle convinzioni politiche; va oltre le correnti politiche di destra e di sinistra; l’Albania Naturale si trova al di là delle associazioni politiche o altri diversi raggruppamenti. Il potere e la sua rotazione ha bisogno del dibattito sulle alternative politiche tra le varie parti.


Quali sono gli obiettivi dell’Albania Naturale?
L’Albania Naturale è progettata per trasformare la nazione albanese da un pompiere, quale è oggi, in un grande operatore di pace per la regione dei Balcani. La pace regionale e la stabilità ha bisogno di operatori di pace, non di vigili del fuoco. Ridurre il ruolo della nazione albanese a quella di un vigile del fuoco implica prevedere altri incendi nella regione.


L'Albania Naturale ha bisogno di una Londra - 2.
La piattaforma fornisce gli argomenti sulla necessità di un’altra Conferenza Internazionale di Londra - 2, allo scopo di correggere gli errori di Londra - 1 nei confronti della nazione albanese; errori questi che le grandi potenze e i loro rappresentanti hanno già riconosciuto.
Nella miriade di dichiarazioni che evidenziano l'ingiustizia contro la nazione albanese riportiamo la prima di esse, quella dell’ex ministro degli esteri britannico, Grey, dopo la Conferenza di Londra:

“Londra 12 Agosto 1913.
La difficoltà di raggiungere un accordo per quanto riguarda i confini specifici dell’Albania è stata enorme. Tutti ricorderanno le difficoltà e i problemi critici riguardo i confini del nord e del nord-est dell’Albania… Io lo so benissimo che quando tutto sarà divenuto di dominio pubblico questa soluzione in molti punti sarà criticata da coloro che conoscono il Paese e giudicano la questione da un punto di vista vicino e locale. È necessario ricordare che, durante gli sforzi per trovare questa soluzione, l'obiettivo principale è stato la salvaguardia dell’accordo delle grandi potenze. E se la decisione che riguardava l’Albania è riuscita ad assicurarlo, ha fatto un’opera importante a favore della pace in Europa.”
Sir Edward Grey sbagliò, la frammentazione dell’Albania non garantì la pace in Europa: dopo un anno iniziò la prima guerra mondiale.

Oggi sulla nazione albanese esercitano il loro potere giuridico diversi accordi internazionali che non sono in nessun modo naturali. Essi sono rimasti artificiali. L’Accordo di Londra 1913, l’Accordo di Versailles 1919, l’Accordo di Yalta 1945, l’Accordo di Rambouillet 1999, l’Accordo di Kumanova 1999, l’Accordo di Koncul 2001, l’Accordo di Ocrida 2001. Sette accordi su una singola nazione!!
La loro essenza è di spezzare e ‘rattoppare’ la questione albanese, e nessuno di questi accordi ha cercato una soluzione globale. Con essi, le grandi potenze hanno elaborato una regione artificiale di nome Balcani. In seguito, l’artificiosità della regione ha prodotto il marchio politico per i Balcani - la Polveriera. Le creature più artificiali di questa regione erano due:
- La formazione del regno serbo-croato-sloveno, chiamato Jugoslavia, fu la prima creatura artificiale.
- La disgregazione della nazione albanese, divisa in cinque parti, è la seconda creatura artificiale di questa regione.

Nel frattempo, la disintegrazione della Jugoslavia era il primo passo per passare dall’artificialità alla naturalità. La fondazione di sei Stati permanenti e di uno Stato provvisorio - Kosova - è la prima fase di trasformazione dei Balcani da una regione artificiale a una regione naturale. Il suo scioglimento violento - che ha raggiunto il suo culmine con la guerra interetnica in Bosnia e con il genocidio serbo contro gli albanesi del Kosova - si spiega con il carattere ultra-nazionalista dello Stato serbo e con la malata sensibilità politica delle grandi potenze, che trovavano difficoltà ad ammettere che la loro creatura di nome Jugoslavia era un disastro.
La seconda fase è l'unificazione naturale della nazione albanese, che ha costituito fino ad ora il secondo grande artificio nella regione. Questa fase si sta avvicinando al termine del suo primo atto importante - lo Stato provvisorio del Kosova. La regione in cui la nazione albanese gioca un ruolo fondamentale ha bisogno di una riformattazione piuttosto che di un ‘rattoppamento’ e l’Albania Naturale ha bisogno di una Conferenza Internazionale. Tuttavia, non dovrebbe seguire il modello di Rambouillet, Koncul, Ohrid e simili; queste ultime hanno semplicemente cercato di ‘rattoppare’ la questione della nazione albanese. Pertanto, solo una Conferenza Internazionale, la quale avrà un approccio più stretto e completo verso la problematica della regione, potrà raggiungere questo obiettivo. In termini di presa decisionale, questo tipo di conferenza dovrebbe essere simile alla Conferenza degli Ambasciatori di Londra nel 1913.

..... continua