"Prometeu" - nga LORD BYRON (GEORGE GORDON)
[përkthyer në shqip nga Brunilda Ternova]
Titan! për sytë e pavdekshëm të të cilit
Vuajtjet e vdekshmërisë,
Të parë në realitetin e tyre të trishtuar,
Nuk ishin si gjërat që perënditë i përçmojnë;
Cili ishte shpërblimi për keqardhjen tënde?
Një vuajtje e heshtur dhe intensive;
Shkëmbi, shkaba dhe zinxhiri,
Gjithçka që krenari mund të ndjejë dhimbje,
Agoninë që ata nuk tregojnë,
Ndjenja mbytëse e fatkeqësisë,
Që flet veç në vetminë e saj,
Dhe pastaj është xheloz se mos qielli
Duhet të ketë një dëgjues, as nuk do të psherëtin
Derisa zëri i tij të jetë pa jehonë.
Titan! ty të është dhënë lufta,
Mes vuajtjes dhe vullnetit,
Të cilat tortura ku nuk mund të vrasin;
Dhe qielli i paepur,
Dhe tirania e shurdhër e Fatit,
Parimi sundues i Urrejtjes,
E cila për kënaqësinë e saj krijon
Gjërat që mund të asgjësojë,
Të refuzova edhe mirësinë për të vdekur:
Dhurata e mjerë Përjetësia
Ishte jotja - dhe e përballove mirë.
Gjithçka që Bubullima të ka shkaktuar
Ishte vetëm kërcënimi që u kthye prapa
mbi të mundimet e raftit tënd;
Fatin që e ke parashikuar aq mirë,
Por nuk do ta qetësoja t'i thoshte;
Dhe në heshtjen tënde ishte fjalia e tij,
Dhe në shpirtin e tij një pendim i kotë,
Dhe tmerri i keq u shpërbë kaq keq,
Se në dorën e tij dridheshin vetëtimat.
Krimi yt si hyjnor ishte të jesh i sjellshëm,
Të japësh më pak me urdhërimet e tua
Shuma e mjerimit njerëzor,
Dhe forco njeriun me mendjen e tij;
Por i hutuar si ti nga lart,
Ende në energjinë tuaj të durueshme,
Në qëndrueshmëri, dhe zmbrapsje
Nga shpirti yt i padepërtueshëm,
Të cilat Toka dhe Qielli nuk mund të trondisin,
Një mësim i fuqishëm që trashëgojmë:
Ti je një simbol dhe një shenjë
Të Vdekshmëve të fatit dhe forcës së tyre;
Ashtu si ti, njeriu është pjesërisht hyjnor,
Një rrjedhë e trazuar nga një burim i pastër;
Dhe Njeriu në pjesë mund të parashikojë
Fati i tij funeral;
Mjerimi i tij dhe rezistenca e tij,
Dhe ekzistenca e tij e trishtuar unaleate:
të cilit Shpirti i tij mund të kundërshtojë
Vetë - dhe e barabartë me të gjitha fatkeqësitë,
Dhe një vullnet i fortë dhe një ndjenjë e thellë,
Të cilat edhe në tortura mund të përshkruajnë
Përqendrimi i saj do të shpërblente,
Triumfues aty ku guxon të sfidojë,
Dhe duke e bërë vdekjen një fitore.
------------------------------------------------------
"Prometheus" - by LORD BYRON (GEORGE GORDON)
[translated in albanian by Brunilda Ternova]
Titan! to whose immortal eyes
The sufferings of mortality,
Seen in their sad reality,
Were not as things that gods despise;
What was thy pity's recompense?
A silent suffering, and intense;
The rock, the vulture, and the chain,
All that the proud can feel of pain,
The agony they do not show,
The suffocating sense of woe,
Which speaks but in its loneliness,
And then is jealous lest the sky
Should have a listener, nor will sigh
Until its voice is echoless.
Titan! to thee the strife was given
Between the suffering and the will,
Which torture where they cannot kill;
And the inexorable Heaven,
And the deaf tyranny of Fate,
The ruling principle of Hate,
Which for its pleasure doth create
The things it may annihilate,
Refus'd thee even the boon to die:
The wretched gift Eternity
Was thine—and thou hast borne it well.
All that the Thunderer wrung from thee
Was but the menace which flung back
On him the torments of thy rack;
The fate thou didst so well foresee,
But would not to appease him tell;
And in thy Silence was his Sentence,
And in his Soul a vain repentance,
And evil dread so ill dissembled,
That in his hand the lightnings trembled.
Thy Godlike crime was to be kind,
To render with thy precepts less
The sum of human wretchedness,
And strengthen Man with his own mind;
But baffled as thou wert from high,
Still in thy patient energy,
In the endurance, and repulse
Of thine impenetrable Spirit,
Which Earth and Heaven could not convulse,
A mighty lesson we inherit:
Thou art a symbol and a sign
To Mortals of their fate and force;
Like thee, Man is in part divine,
A troubled stream from a pure source;
And Man in portions can foresee
His own funereal destiny;
His wretchedness, and his resistance,
And his sad unallied existence:
To which his Spirit may oppose
Itself—and equal to all woes,
And a firm will, and a deep sense,
Which even in torture can descry
Its own concenter'd recompense,
Triumphant where it dares defy,
And making Death a Victory.
Post
Nessun commento:
Posta un commento